رادمان پورماهک (یعقوب لیث صفاری) ، نامه ای شعر گونه برای خلیفه فرستاد.
برگردان چند بیت آن چنین است:
من فرزند بزرگان از خانواده جمشید و میراث خوار پادشاهان ِ ایرانی هستم.
عزت وسرافرازی آنان را زنده کردم وراه در گام آنان دارم.
آشکار است که خواهان سربلندی آنان می باشم، اگر دیگران از حق آنان چشم پوشیده اند، من نخواهم پوشید.
مردم به خوشی ها دلخوشند ولی دل من به کارهای مهم خوش است. آنچه که پایه بلند داشته وبزرگ منشی را بر دوش کشد.
آرمان دارم در این برتری جویی، به بهترین شیوه در رسیدن به آرزویم، کامیاب گردم.
من پرچمدار مردمان شده ام، پس امید دارم که در سروری مردم پیروز گردم.
به تیره بنی هاشم پیام ده که پیش از آنکه پشیمانی در رسد، خود راه خویش را برگزینند.
نیاکان ما به یاری نیزه وشمشیرهای بران، شمارا به ولایت رساندند ولی شما چنین نعمتی را پاس نگذاشتید.
پس چه بهتر که به همان سرزمین خویش بازگردید، به چوپانی و سوسمار خواری بسنده کنید.
من نیز پایگاه تخت پادشاهی را استوار خواهم ساخت، به تیغ شمشیر و راهکار خامه (:قلم) ...
بن مایه: یعقوب لیث به خامه باستانی پاریزی
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
نقل از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر