ابومسلم خراسانی ( ۱۰۰ - ۱۳۷ ق ) که نام واقعی او « بهزادان فرزند ونداد هرمز » بود ، یکی از فرماندهان نظامی ایران و رهبر جنبش سیاه جامگان بود که توانست حکومت ستمگر بنی‌امیه را براندازد.
توجه : درباره نام راستین او ، « یاقوت حموی » در معجم البلدان ... می گوید : اسم پدر او پیش از آنکه اسلام آورد بنداد هرمز بود و چون اسلام آورد نام عثمان گرفت و باز گوید خود ابومسلم اسمش بهزادان بن بنداد هرمز است (معجم البلدان چ مارگلیوث ج 5).
بهزادان ، پس از پیروزی بر حاکم خراسان و تسخیر مرو ، سپاهی را روانه عراق نمود و توانست در سال ۱۳۲ ق ، مروان آخرین خلیفه اموی را شکست دهد. با بر تخت نشستن ابوالعباس عبدالله سفاح ، به عنوان اولین خلیفه عباسی ، امارت خراسان به ابومسلم سپرده شد. اما قدرت و نفوذ وی برای خلیفه و اطرافیان او نگران کننده بود. سرانجام ، ابومسلم در سال ۱۳۷ ق ، به نحو توطئه آمیزی به دستور منصور، دومین خلیفه عباسی به قتل رسید.
توجه : امویان یکی از ستمکار ترین و نژادپرست ترین حاکمان عرب نسبت به ایرانیان بودند. آنها به ایرانیان « موالی » ( بندگان ) میگفتند و درباره رفتارهای زشت آنها با ایرانیان ، در تاریخ مطالب زیادی آمده است. آنها باور داشتند که فقط کسی که خون #خالص #عربی در رگ و ریشه دارد ، سزاوار فرمانروایی خلق است و سایر نژادها برای خدمت به اعراب و انجام کارهای پست آفریده شده‌اند. آنها صراحتا میگفتند که نژاد عرب ، برتر از ایرانی است !
کشته شدن ابومسلم ، سرآغاز شورش های متعددی شد که به خونخواهی او شکل گرفت و برخی از آنها سالهای سال، خلفای عباسی را به خود مشغول نموده بود. بیشتر این قیامها برای رهایی از سیطره حکومت اعراب بر ایران و دارای رنگ و بوی مذهبی بود. در برخی از آنها برای ابومسلم جایگاهی مقدس تصور شده بود ، به گونه‌ای که وی را زنده می‌انگاشتند و معتقد بودند که ظهور وی در زمان موعود فرا خواهد رسید.
خیزش : سنبادیان ( به رهبری سنباد مجوس ، در ری و نیشابور ) ، راوندیان ( پیرو عبدالله راوندی بودند ، در خراسان ) ، اسحاقیان ( به رهبری اسحاق ، از یاران ابومسلم ، در فرارود و میانرودان ) ، سپیدجامگان ( به رهبری مقنع ، از یاران ابومسلم ، در فرارود ) ، محمریان ( سرخ جامگان گرگان: به رهبری عبدالقهار و همچنین عمروبن محمد عمرکی زندیق ، در جرجان ) ٬ خرمدینان ( به رهبری جاویدان پور شهرک در آذربایجان و خرمدینان اصفهان در کامدان ) ، سرخ جامگان ( به رهبری بابک خرمدین در آذربایجان ) ، مازیاریه ( به رهبری مازیار در تبرستان و گرگان ) ، و ...
حاکمان عباسی ، همه این خیزش ها را که جنبه ملی گرایانه و ضدعباسی داشت ، و به خونخواهی ابومسلم بود و نزدیک به ۱۰۰ سال طول کشید ، بسختی سرکوب کردند. اما خیزش های ایرانیان برضد حکام عباسی همچنان ادامه داشت که نمونه بارز آن « قیام یعقوب لیث » است که در سال ۲۶۵ ق در اطراف دزفول ( گندی شاپور ) درگذشت.
سرانجام پس از ۵۰۸ سال ، همانگونه که یک ایرانی اهل خراسان ، عباسیان را به روی کار آورد ، یک ایرانی دیگر و باز اهل خراسان ، بنام « خواجه نصیرالدین توسی » سبب نابودی عباسیان برای همیشه شد.
توجه : درباره نام راستین او ، « یاقوت حموی » در معجم البلدان ... می گوید : اسم پدر او پیش از آنکه اسلام آورد بنداد هرمز بود و چون اسلام آورد نام عثمان گرفت و باز گوید خود ابومسلم اسمش بهزادان بن بنداد هرمز است (معجم البلدان چ مارگلیوث ج 5).
بهزادان ، پس از پیروزی بر حاکم خراسان و تسخیر مرو ، سپاهی را روانه عراق نمود و توانست در سال ۱۳۲ ق ، مروان آخرین خلیفه اموی را شکست دهد. با بر تخت نشستن ابوالعباس عبدالله سفاح ، به عنوان اولین خلیفه عباسی ، امارت خراسان به ابومسلم سپرده شد. اما قدرت و نفوذ وی برای خلیفه و اطرافیان او نگران کننده بود. سرانجام ، ابومسلم در سال ۱۳۷ ق ، به نحو توطئه آمیزی به دستور منصور، دومین خلیفه عباسی به قتل رسید.
توجه : امویان یکی از ستمکار ترین و نژادپرست ترین حاکمان عرب نسبت به ایرانیان بودند. آنها به ایرانیان « موالی » ( بندگان ) میگفتند و درباره رفتارهای زشت آنها با ایرانیان ، در تاریخ مطالب زیادی آمده است. آنها باور داشتند که فقط کسی که خون #خالص #عربی در رگ و ریشه دارد ، سزاوار فرمانروایی خلق است و سایر نژادها برای خدمت به اعراب و انجام کارهای پست آفریده شده‌اند. آنها صراحتا میگفتند که نژاد عرب ، برتر از ایرانی است !
کشته شدن ابومسلم ، سرآغاز شورش های متعددی شد که به خونخواهی او شکل گرفت و برخی از آنها سالهای سال، خلفای عباسی را به خود مشغول نموده بود. بیشتر این قیامها برای رهایی از سیطره حکومت اعراب بر ایران و دارای رنگ و بوی مذهبی بود. در برخی از آنها برای ابومسلم جایگاهی مقدس تصور شده بود ، به گونه‌ای که وی را زنده می‌انگاشتند و معتقد بودند که ظهور وی در زمان موعود فرا خواهد رسید.
خیزش : سنبادیان ( به رهبری سنباد مجوس ، در ری و نیشابور ) ، راوندیان ( پیرو عبدالله راوندی بودند ، در خراسان ) ، اسحاقیان ( به رهبری اسحاق ، از یاران ابومسلم ، در فرارود و میانرودان ) ، سپیدجامگان ( به رهبری مقنع ، از یاران ابومسلم ، در فرارود ) ، محمریان ( سرخ جامگان گرگان: به رهبری عبدالقهار و همچنین عمروبن محمد عمرکی زندیق ، در جرجان ) ٬ خرمدینان ( به رهبری جاویدان پور شهرک در آذربایجان و خرمدینان اصفهان در کامدان ) ، سرخ جامگان ( به رهبری بابک خرمدین در آذربایجان ) ، مازیاریه ( به رهبری مازیار در تبرستان و گرگان ) ، و ...
حاکمان عباسی ، همه این خیزش ها را که جنبه ملی گرایانه و ضدعباسی داشت ، و به خونخواهی ابومسلم بود و نزدیک به ۱۰۰ سال طول کشید ، بسختی سرکوب کردند. اما خیزش های ایرانیان برضد حکام عباسی همچنان ادامه داشت که نمونه بارز آن « قیام یعقوب لیث » است که در سال ۲۶۵ ق در اطراف دزفول ( گندی شاپور ) درگذشت.
سرانجام پس از ۵۰۸ سال ، همانگونه که یک ایرانی اهل خراسان ، عباسیان را به روی کار آورد ، یک ایرانی دیگر و باز اهل خراسان ، بنام « خواجه نصیرالدین توسی » سبب نابودی عباسیان برای همیشه شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر