پیدایش آتش در تاریخ ایران باستان به زمانی پیش از پیامبری اشوزرتشت می رسد. درگزارش شاهنامه از داستان هوشنگ، نیاکان ما برای نخستین بار دریافتند که چگونه می توانند آتش را درکنار زندگی خویش فراهم کنند.
آتشكده ها پس از آن جایگاهی برای دریافت اندکی آتش وافروختن وزنده نگهداشتن اجاق خانواده ها بوده به همین روی آتش دارای ارزش ویژه ای شده است.
زرتشتیان به پیروی از نیاكان آریایی خود همواره چهار آخشیج یعنی هوا ـ خاك ـ آب و آتش را پاك كننده می دانستند و تلاش می كردند تا آنها را آلوده نسازند، بلكه سرودهای نیایش را برای هر یک داشتند.
در بینش اشوزرتشت خداوند را باید در روشنایی جستجو كرد پس هر زرتشتی به هنگام نیایش رو به سوی روشنایی می كند، هرگونه روشنایی درنماز تفاوتی ندارد . نور خورشید ، ماه ، چراغ كه یكی از آنها نیز می تواند روشنایی "آتش" باشد .
از سوی دیگر ایرانیان باستان ، آتش را نمادی از هویت ملی خود می دانستند و به آن افتخار می كردند زیرا آتش از بین برندة ناپاكی ها و روشن كنندة تاریكی ها است، گرما و انرژی آتش، چرخ های صنعت و پیشرفت را به چرخش می آورد.
آتش درونی مرتوگان (:انسان) اندیشه او را به خـردِ بی پایان اهورایی پیوند می دهد،
زرتشتیان به پیروی از نیاكان خود همچنان آتش را در آتشكده ها پرستاری می كنند تا یادآور پویایی روشنایی در هستی باشد.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
نقل از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر