✅(در اوستا «ایرین ویج» یا «ایرین وجنگه، به چم «سرزمین ایرانیان» یا «بنگاه و پایگاه اصلی ایرانیان») نام سرزمینی است که ایرانیان در آغاز در آن می زیستند، چنانکه از کاربردهای پرشمار این نام در اوستای نو (بویژه در فر گردهای یکم و دوم وندیداد) و پژوهشهای بسیاری از دانشوران و ایران شناسان و دستاوردهای باستان شناسی بر می آید، این سرزمین جایی در آسیای میانه، در حدود خوارزم (خیوه) بوده است.
✅به نوشته ی وندیداد(فر گرد ۱، بند ۳) ایران ویج نخستین و بهترین سرزمین از سرزمینهای شانزده گانه ی آفریده ی اهورامزداست و در برابر آن، اهریمن به پارگی خویش، اژدها و زمستان دیو آفریده را پدید می آورد و بر جهان چیره می سازد. بیشتر رویدادهای اساسی و مهم در اساتیر و دین ایرانیان در ایران ویج و در کنار رود «دایتيا» - که در این سرزمین روان است - اتفاق می افتد.
✅در وندیداد ( فر گرد ۲، بندهای ۳۱-۲۱) می خوانیم که اهوره مزدا و ایزدان مینوی از یک سو و جم و مردمان گرانمایه از سویی دیگر در ایرانویج نامی بر کرانه می رود دایتیای نیک انجمنی برپا می کنند و اهوره مزدا، جم را از آمدن زمستانی مرگبار و کشنده می آگاهاند و به ساختن «ورجمکرد» (پناهگاه مردمان وجانوران فرمان میدهد در بندهشن (بخش ۳۲، بند ۳) گفته شده است که چون زرتشت دین خویش را آورد. نخست در ایرانویج «يزشن» کرد آیین ستایش و نیایش برگزار کرده و مدیوماه از او دین پذیرفت.
✅در آبان یشت (بندهای ۱۷ و ۱۸) می خوانیم که آفریدگار اهوره مزدا در ایرانویج، بر کرانه ی رود دايتیای نیک ایزدبانو اردویسور آناهیتا را می ستاید و بدو آفرین و درود می فرستد و از وی خواستار می شود که زرتشت در اندیشه و گفتار و کردار، دینی باشد. در دیگر بخشهای اوستای نو نیز بارها به نام ایرانویج و رود دایتیا برمیخوریم و در یک سخن می توان گفت که نام ایرانویج در اوستا و دین و اساتیر ایرانیان، نام ایزدی ترین و ورجاوند ترین جاست.
✅کریستن سن، درباره ی این نام می نویسد: «ایرانویج نام کهن میهن نخستین ایرانیان که در نسکهای دینی نامی است در درازای زمان برای نامیدن نواحی مختلف ایران بکار رفته است که در آنها دین مزدیسنا در دوره های مختلف، مهم ترین مرکزیت خود را داشت.» کریستین سن برای این ادعای خود، هیچ گونه شوند و گواهی ارائه نمی کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر