زندگی پس از مرگ در دین زرتشتی

 موبدکورش نیکنام

سخنی درباره زندگی پس از مرگ درپیام اشوزرتشت نیامده است.
برخی از نوشته های پهلوی مانند «اردای ویراف نامه» به داستان سرایی دراین باره پرداخته که باورپیش بینی شده یک موبد دوران ساسانی بوده است.

بیگمان:
کس نامد از آن جهان که تا پًرسَم  از اوی
احوالِ مسافرانِ عالم، چون شد؟

منش زرتشت بیشتر به شادی، آرامش و بهروزی مَرتوگان(:بشر) دراین جهان سفارش دارد نه جهان پس از مرگ که درآن بهترین نیازهای مرتوگان برآورده شود.  در چنین بینشی، زندگی در این دنیا نه تنها سکوی پرتاب به جهان پس از مرگ نیست بلکه زندگی در جهان مادی بایستی سرشاراز شادی وبهره مندی از داده های نیک اهورایی باشد.

  گفتنی است در باور ترادادی(:سنتی) زرتشتیان، رفتار و عملکرد تن هرکس، پیوسته روان او را گاهی خشنود و گاهی آزرده خواهد کرد. هرگاه کار نیکی ازاو سرزَنَد، خرسند وشاد خواهد شد، اینگونه شادی که برای روان فراهم می شود، بهشتِ مرتوگان است که در این جهان وبا اراده هرکس پیش خواهد آمد.

دراین بینش، خداوند از آغاز جایگاهی خوش آیند برای نیکوکاران به نام بهشت(:جَنَت) و جایگاهی برای آزار بدکاران به نام دوزخ(:جهنم) نیافریده است. بلکه هر دو واکنش در همین جهان درپی کنش ویژه خود روی خواهد داد، روان نیکوکاران در فرآیند کنش و واکنش، پیوسته درشادمانی به سرخواهد برد و روان بدکاران به هرهنگام،ناشاد و آزرده خواهد شد.

🔥🔥🔥🔥🔥🔥
نقل از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان