به تازگی در نیایش تندرستی که در کتاب خرده اوستا آمده اثری از نامهای اوشیدر، اوشیدر ماه و کیخسرو و اینها نیست، ولی در متن گذشته بود، چرا اینگونه شده است؟

نیایش‌هایی که در نَسک(:کتاب) خرده اوستا آمده است، همگی کوتاه شده از بخش‌های دیگر ادبیات اوستایی مانند یشت‌ها، یسنا، ویسپرد است که بندهایی از پیام اشوزرتشت نیز به آن افزوده شده است. بخش‌هایی مانند تندرستی، پیمان دین، سدویک نام خداوند وپتت نیز موبدان ساسانی از آن زمان سروده و به خرده اوستا پیوست کرده‌اند تا در ترادادهای(:سنت‌های) آیینی از آنها استفاده شود. گاهی واژگانی در این متن‌ها به‌کار برده‌اند که اندیشه و باور آن زمان بوده و با پژوهش‌های کنونی درباره بینش زرتشت و تردادهای درست هماهنگی ندارند.
در بخشی از خرده اوستا اشاره به «هفت» امشاسپند شده و جایی دیگر «سی وسه» امشاسپند را یاد کرده بودند.
در انجمن موبدان سال‌ها پیش برآن شدیم تا تنها واژه امشاسپندان در سرودها بماند و از آن پس سروده شود. «سوشیانت‌ها» نیز در بینش زرتشت به رهایی بخش‌هایی گفته می‌شود که در گاهداد(:تاریخ‌های) گوناگون به یاری دیگر مرتوها(:انسانها) خواهند آمد.
 به باور نادرست دوران ساسانی این گاهداد و عمر جهان را به ۱۲هزار سال بخش کردند و به چهار بخش ۳هزار ساله را بیان کردند که سه هزاره نخست از آن فروهرها بوده است، در آغاز سه هزاره دوم زرتشت زاده شده است، پس از آن در هر هزاره‌ای با نطفه زرتشت که در دریاچه هامون نهفته شده است، دوشیزه‌ای بارور شده و یکی دیگر از سوشیانت‌ها به دنیا خواهد آمد. اوشیدر ماه، اوشیدر بامی و... در پایان شابهرام ورجاوند از آنان است که در کوه دماوند نمایان خواهد شد. به همین روی این واژگان نیز از اوستای تندرستی برداشته شده است. 
(✍️موبد #کورش_نیکنام، نویسنده و پژوهش فرهنگ و آیین ایران باستان)

نقل از درگاه ایرانیان زرتشتی