پیوستن به دین زرتشت هیچگونه مراسمی ندارد. پذیرفتن یک راه اخلاقی مناسب با ارزش‌های انسانی است که در هر زمان و مکان، در هر سن و شرایطی امکان پذیراست. درست همانند زمانی است که یک کژاندیش تصمیم بگیرد تا به نیک اندیشی روی آورد. یک دروغگو باور کند که دروغ با ساختار هستی هماهنگ نیست پس نباید دروغ گفت و از آن پس سخنی به دروغ نگوید. همانند زمانی است که یک انسان بی تفاوت به فرآیند پیرامون خود، به راز هستی پی ببرد و با خود پیمان بندد تا نیکوکار شود. در اندیشه خدمت به دیگران برآید. شادی را پیشه خود سازد و آن را به دیگران برساند. خرسندی خود را در خوشبختی دیگران جستجو کند. در پی آبادی و سازندگی زندگی گامی بردارد. فروتن و پارسا گردد و تلاش کند تا در دل دیگران خانه مهربانی برای خود بسازد. کینه و خشم و حسادت و بدخواهی را از خود دور سازد و…
اینها هیچکدام مراسمی لازم ندارد بلکه اراده، ایمان و باورمندی به نیکی‌هاست که هر کسی می‌تواند آنها را آزمایش کند و در رفتار خویش به کار گیرد.
✍️موبد کورش نیکنام نویسنده و پژوهشگر فرهنگ و آیین ایران باستان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر