دنيای پس از مرگ از نگاه اشو زرتشت

زرتشت به روان(:روح) در کالبد انسان باور دارد که این روان با هر کردار نیک و سودرسانی که خوشبختی دیگران را نیز فراهم سازد شاد و خرسند خواهد شد و بهشت را در این جهان برای خویش فراهم خواهد ساخت یا وارون(:برعکس) با کارهایی ناشایست که از او سرزند روانش آزرده شده و در رنج به سر خواهد برد. آشکار است که پس از مرگ نیز روان مرتو با همان ویژگی که در این جهان داشته است، تا روزگاری دیرپا همچنان ادامه خواهد داشت. به بیان دیگر در باور زرتشتیان پس از دوره زندگی تنی و مادی این گیتی مرگ و نیستی پیش نمی‌آید بلکه درگذشت روی خواهد داد، تن و بدن از آن پس نخواهد بود. آغازی خواهد شد برای پویایی روان درگذشته در بخش مینویی، به همین روی است که پیروان زرتشت پس از درگذشتن کسی سوگواری نخواهند کرد زیرا درگذشت هر کسی از جهان مادی رهسپار شدن روانش به دوره مینویی است. آشکار است که دوره پایانی و باشکوه هویت یک انسان پس از آزاد شدن روان خواهد بود که دنباله فرآیند نیک هستی است.

✍️موبد کورش نیکنام نویسنده و پژوهشگر فرهنگ و آیین ایران باستان