جشن سده همانند "نوروز"، "سیزده به در" و "شب چله" از آیین های ملی وباستانی ایران است که بنا به گزارش شاهنامه فردوسی، از زمان هوشنگ شاه به یادگار مانده است.
هنگامی که مرتو گان(:مردمان) ونیاکانمان برای نخستین بار آموختند که برای افروختن آتش بایستی سنگ هایی ویژه برهم زده شود تا فروغی پدیدار گردد و فهمیدند که آتش نیاز به خوراک دارد، پس برایش چوب وهیزم فراهم کردند و دریافتند که اگر هوا نیز به آتش نرسد خاموش خواهد شد، آتش گرامی شد.
شاهنامه می افزاید که به پیشنهاد هوشنگ آن شب را همگی به شادمانی پرداخته وجشن سده نامیده اند که تا امروز نیز پایدار مانده است.
از آنجا که آتش، مرتوگان را از غارنشینی، تاریکی شب، سرمای زمستان و آسیب جانوران رهایی بخشیده بود، ازآن روزگارآتش در باور ونگاه ایرانیان، ورجاوند وسپند(:مقدس) گشته است.
نیاکان فرهمند ماچندی پس از آن دریافتند که باد وباران نیز آتش را ناپدید می کند. این شد که بناهایی برپاکردند تا آتش را به میان آن آورده، نگهداری وپرستاری کنند.
از زمانی که ازغارنشینی به شهرنشینی روی آوردند آتشکده ها درکنار رودخانه ها وچشمه ها بنا گردید تا چهار آخشیج (:عنصر) آب، خاک، هوا وآتش در کنار هم گرامی داشته شود.
به زودی درهرخانه جایگاهی برای پختن وتهیه نان وخوراک آماده شد وچون ابزاری ساده برای افروختن آتش درکار نبود، اجاق هرخانه با آتشی که از آتشکده ها دریافت می شد پیوسته فروزان می گشت.
زرتشتیان ایران برخود می بالند که نه تنها از دیرباز تاکنون، مرده ریگ (:میراث) گذشتگان را ویران نکرده بلکه آیین های آتش به ویژه جشن سده را همچنان پاسداری کرده اند.
برخی از هم میهنان خردمند که درپی پاسداشت فرهنگ نیاکان خود خشنود وشادمان می شوند. هرساله به دنبال جستجوی جایگاه آتش افروزی سده زرتشتیان بوده که از راه دور ونزدیک خود را به پای گرما وروشنایی جشن سده آنان برسانند.
هرچند هم اکنون زرتشتیان در برخی ازشهرهای ایران به ویژه کرمان، یزد وتهران، آتش پرهیمه ای را درجشن سده فروزان می کنند. لیکن جایگاهی برای باشندگی میهمانان بیشتری ندارند. به همین انگیزه از باشندگی مهمانان پوزش می خواهند.
آشکار است که در روزگار باستان، در همه شهرها وروستاها، جشن ها وآیین های ملی به شایستگی برگزار می شده است. همچنین یادآوری می شود که برای برپایی جشن نوروز، سیزده به در، شب چله وچهارشنبه سوری به سراغ سفره آیینی وجایگاه زرتشتیان مهمان نخواهیم بود! بلکه هرخانواده ایرانی با خواسته خویش در برگزاری آیین ها پیشگام شده و هرسال باشکوه تر آنها رابرگزار کرده ایم.
به همین روی پیشنهاد می شودتا همچنان دست به دست هم داده وجشن های دیگر به ویژه جشن سده را نیز بازخوانی وپاسداری کنیم.
به روز دهم بهمن ماه که روزمهر از ماه بهمن و شانزدهمین روز درگاه شماری ویژه زرتشتیان است. بوته های خار، هیزم وچوب های خشک فراهم آورده، درجایی باز ومناسب که پیرامون آن آتش سوزی رخ ندهد، انباشته گردانیم. باپوشش های سپید و روشن در شامگاه گردهم آمده وهیمه خویش را فروزان سازیم. سپید پوشی خوش بیان تر، گزیده برگردان سرود نیایش آتش را برخواند تا همگان بازگوییم. سپس به روان وفروهر نیاکان خود درود فرستیم که فرهنگ ساز وشادی آفرین بوده اند. آنگاه به شادمانی روی آورده وباورداشته باشیم که نیازی به جشن وشادمانی برگرفته از فرهنگ بیگانه به ویژه اروپا وآمریکا نداریم.
✍️موبد نیکنام
🔥🔥🔥
نقل از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
هنگامی که مرتو گان(:مردمان) ونیاکانمان برای نخستین بار آموختند که برای افروختن آتش بایستی سنگ هایی ویژه برهم زده شود تا فروغی پدیدار گردد و فهمیدند که آتش نیاز به خوراک دارد، پس برایش چوب وهیزم فراهم کردند و دریافتند که اگر هوا نیز به آتش نرسد خاموش خواهد شد، آتش گرامی شد.
شاهنامه می افزاید که به پیشنهاد هوشنگ آن شب را همگی به شادمانی پرداخته وجشن سده نامیده اند که تا امروز نیز پایدار مانده است.
از آنجا که آتش، مرتوگان را از غارنشینی، تاریکی شب، سرمای زمستان و آسیب جانوران رهایی بخشیده بود، ازآن روزگارآتش در باور ونگاه ایرانیان، ورجاوند وسپند(:مقدس) گشته است.
نیاکان فرهمند ماچندی پس از آن دریافتند که باد وباران نیز آتش را ناپدید می کند. این شد که بناهایی برپاکردند تا آتش را به میان آن آورده، نگهداری وپرستاری کنند.
از زمانی که ازغارنشینی به شهرنشینی روی آوردند آتشکده ها درکنار رودخانه ها وچشمه ها بنا گردید تا چهار آخشیج (:عنصر) آب، خاک، هوا وآتش در کنار هم گرامی داشته شود.
به زودی درهرخانه جایگاهی برای پختن وتهیه نان وخوراک آماده شد وچون ابزاری ساده برای افروختن آتش درکار نبود، اجاق هرخانه با آتشی که از آتشکده ها دریافت می شد پیوسته فروزان می گشت.
زرتشتیان ایران برخود می بالند که نه تنها از دیرباز تاکنون، مرده ریگ (:میراث) گذشتگان را ویران نکرده بلکه آیین های آتش به ویژه جشن سده را همچنان پاسداری کرده اند.
برخی از هم میهنان خردمند که درپی پاسداشت فرهنگ نیاکان خود خشنود وشادمان می شوند. هرساله به دنبال جستجوی جایگاه آتش افروزی سده زرتشتیان بوده که از راه دور ونزدیک خود را به پای گرما وروشنایی جشن سده آنان برسانند.
هرچند هم اکنون زرتشتیان در برخی ازشهرهای ایران به ویژه کرمان، یزد وتهران، آتش پرهیمه ای را درجشن سده فروزان می کنند. لیکن جایگاهی برای باشندگی میهمانان بیشتری ندارند. به همین انگیزه از باشندگی مهمانان پوزش می خواهند.
آشکار است که در روزگار باستان، در همه شهرها وروستاها، جشن ها وآیین های ملی به شایستگی برگزار می شده است. همچنین یادآوری می شود که برای برپایی جشن نوروز، سیزده به در، شب چله وچهارشنبه سوری به سراغ سفره آیینی وجایگاه زرتشتیان مهمان نخواهیم بود! بلکه هرخانواده ایرانی با خواسته خویش در برگزاری آیین ها پیشگام شده و هرسال باشکوه تر آنها رابرگزار کرده ایم.
به همین روی پیشنهاد می شودتا همچنان دست به دست هم داده وجشن های دیگر به ویژه جشن سده را نیز بازخوانی وپاسداری کنیم.
به روز دهم بهمن ماه که روزمهر از ماه بهمن و شانزدهمین روز درگاه شماری ویژه زرتشتیان است. بوته های خار، هیزم وچوب های خشک فراهم آورده، درجایی باز ومناسب که پیرامون آن آتش سوزی رخ ندهد، انباشته گردانیم. باپوشش های سپید و روشن در شامگاه گردهم آمده وهیمه خویش را فروزان سازیم. سپید پوشی خوش بیان تر، گزیده برگردان سرود نیایش آتش را برخواند تا همگان بازگوییم. سپس به روان وفروهر نیاکان خود درود فرستیم که فرهنگ ساز وشادی آفرین بوده اند. آنگاه به شادمانی روی آورده وباورداشته باشیم که نیازی به جشن وشادمانی برگرفته از فرهنگ بیگانه به ویژه اروپا وآمریکا نداریم.
✍️موبد نیکنام
🔥🔥🔥
نقل از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر