واژه حجاب در فرهنگ پارسی نیامده است. کلمه عربی است که چمار(:معنای) آن حجب و حیا می باشد.
زنان و مردان در ایران باستان از آنچه در سنگ نگاره های تخت جمشید و یادگارهای دیگر ایران یافت می شود و با گزارشی که در شاهنامه فردوسی و نسک های باستانی به یادگار مانده است. از دیرباز با پوشش مناسب بوده اند، گیسوی آنان نیز در بیشتر نگاره ها دیده می شود.
پوشش باستانی زنان ومردان ایرانی نسبت به جغرافیایی زندگی آنان، پیشه ای که داشته اند و چگونگی آب و هوا گوناگون بوده است. آنان را در برابر گرما و سرما نیز در امان نگه می داشته است.
ولی دو ویژگی پیوسته در پوشاک ایرانیان وجود داشته است، نخست اینکه پوشش زن و مرد ایرانی از رنگ های شاد و هماهنگ با رنگ گل وگیاهان زاستار(:طبیعت) بوده است به همین روی از رنگ های تیره نیز به ندرت در پوشش استفاده داشته است، چون باور داشتند که انسان به شادی نیازمند است و آموخته بودند که اگر رنگ زندگیشان تیره وسیاه باشد، سوگ و افسردگی و خموشی را افزون خواهد ساخت.
دو دیگر اینکه در هرگونه پوشاکی که بر تن داشته اند، دست های زن و مرد در آن پوشش آزاد بوده است زیرا کار و کوشش جایگاه ارزشمندی داشته و زن و مرد از دستان خویش برای کارها به ویژه در کشاورزی و دامداری بهره می گرفته اند.
نمونه پوشش ها را در تیره ها(:اقوام) لر، کرد، بلوچ، گیلکی وبرخی دیگر از شهرهای ایران می توان مشاهده کرد. گفتنی است پوشاک زرتشتیان نیز هماهنگ با آنان بوده است.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
برگرفته از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر