۱- در بالای آرامگاه داریوش بزرگ ودیگر شاهان هخامنشی، شاه را در برابر مهرابی می بینیم که آتش از آن خارج می شود.
۲- بر یکی از مهرهای یافت شده در یادگارهای خزانه تخت جمشید، نام «زرتشت» نوشته شده است و در زیر نشان فروهر ،دو تن از موبدان(مغ ها) در حال انجام مراسم مذهبی نشان داده شده که در دو سوی مهراب آتش ایستاده اند، موبد سمت راست قاشقی در دست دارد که مایعی را بر روی آتش می ریزد و موبد سمت چپ «برسم» به دست دارد. این «برسم» را در مراسم زرتشتی ها در زمان ساسانی نیز مشاهده می کنیم.
۳- یونانیان نوشته اند که هنگام مرگ پادشاه هخامنشی، آتش سپند را خاموش می کرده اند و همین منابع بی گمان بیان می کنند که در همه ساتراپی ها، آتشکده هایی وجود داشته است.
۴- هرودوت می نویسد که آتش یکی از آخشیج(عنصر)های زاستار(طبیعت) است که پارسیان آن را ستایش می کنند. پارسیان، زمانیکه به درگاه ایزدان نیایش کنند آتش را گرامی داشته اند.
با چنین نشانه هایی می توان نتیجه گرفت گرفت که ستایش و گرامیداشت آتش در روزگار هخامنشی شناخته شده بوده است.
بیگمان جایگاه آتش و سپند بودن آن در نزد پیروان زرتشت و سوی نیایش آنان بوده است. بدین روی به خوبی آشکار شده ومی توان نتیجه گرفت که از دوران داریوش بزرگ و پس از آن، ارج نهادن به آتش، گرایش وگسترش اندیشه زرتشت وجود داشته است و پادشاهان هخامنشی زرتشتی بوده اند.
منبع: تاریخ امپراتوری هخامنشی،
نگارش، پیربرایان، ج ۱، ص ۵۳.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
برگرفته از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر