زرتشت در سرودهای خود دستوری برای زندگی روزانه و فردی(:احکام) یادآوری نکرده است. بینش زرتشت استفاده از نوشیدنی ها، خوردن خوراک، پوشیدن جامه، شستن دست و روی، گام برداشتن، حلال وحرام و مانند اینها را به دانش زمان ومکان واگذار کرده است.
چون دین زرتشت شیوه دانایی و خردمندی را به مَرتوگان(بشر) سفارش می کند؛
بنابراین دانش بهداشت،
دانش پیشگیری و درمان،
دانش پاسداشت از زاستار(:طبیعت)،
شیوه دادگستری، دادخواهی ،
آموزه های روانشناسی،
راهکار پزشکی به شیوه گوناگون،
دانش جامعه شناسی و بازرگانی،
گندزدایی وپالوده سازی،
همه با دانش های دیگر شناخته وآزمایش شده و پیوسته با اندیشه جهانی و یاری دانشمندان گسترش خواهند داشت.
این راهکارها، پاسخگوی نیازهای فردی و هازمانی(:جامعه) خواهند بود.
نیازی نیست تا در دین احکامی آمده باشد که برگرفته از دانش هزار سال پیش مَرتوگان باشد.
در ایران باستان شیوه های گوناگونی که هر دوره با دانش آن زمان پدیدار شده اند، در نسک(:کتاب) هایی مانند «وَندیداد» به یادگار مانده است.
در روزگار ساسانی نیز نوشته هایی مانند"شایست، ناشایست" به یادگار مانده که هریک در زمان خود ارزش(:اعتبار) وکاربرد خوبی داشته است ولی با پیشرفت دانش زمان، ارزش اینگونه دستورها نیز کاهش یافته است و کسی از آنها بهره نمی گیرد زیرا با دانش پیشرفته کنونی، جایگزین های بهتر، ساده تر و کاربردی تری در اختیار همگان قرار گرفته است.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
برگرفته از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر