✅چنین به نظر می رسد که ساکنان ایران زمین با بهره گیری از فرهنگ باستانی، عوامل اقلیمی و آمیزش با اقوام بومی می توانسته اند موسیقی را به شکل فراگیری وسيلة تسکین دردها، شادکامی، بیان احساس و کارآرایی در مراسم مذهبی و جشن های ملی قرار دهند. اثر مهری - که در کاوش های باستان شناختی از چغامیش به دست آمده و به نیمه دوم هزاره چهارم پیش از میلاد تعلق دارد - سه نوازنده را نشان می دهد که همزمان به نواختن چنگ، طبل و بوق اشتغال دارند و در کنار آنان آوازه خوانی دیده میشود که به رسم خوانندگان دست راستش را زیر گوشش گذاشته است.
✅این مهر می تواند کهن ترین نمونه همنوازی در جهان به شمار رود. کتیبه های سومری و اکدی تأیید می کنند که به روزگار حکومت پوزور اینشوشینگ فرمانروای شوش (سده ۲۷ ق م) هر بامداد و شامگاه گروهی از خنیاگران ایلامی در برابر درهای پرستشگاه اینشوشینک نغمه سرایی می کرده اند
✅یکی از جالب توجه ترین نمونه های بازمانده باستانی، نوعی ساز بادی سفالی متعلق به میانه هزاره دوم پیش از میلاد است که در کاوش های هفت تپه به دست آمده و ظاهرا با لوله ای از قلم استخوان که درون آن می پیوسته، نواخته می شده است و در حقیقت عنوان کهن ترین ساز بادی تک صدایی جهان را دارد.
✅سه تندیس کوچک گلینی که از ویرانه های شوش به دست آمده است و احتمال دارد متعلق به ۱۵۰۰ق م باشد، نوازندگانی را نشان میدهد که سازی شبیه بربط و تنبور می نوازند و این از لحاظ شیوه نوازندگی نیز دارای اهمیت است همچنین تندیس تنبورنوازی که از آرامگاه اینشوشینک به دست آمده، می تواند در نوع خود شایان توجه باشد.
✅نقش برجسته کول فره" واقع در ایذه از سده هشتم پیش از میلاد نیز که یادگاری از دوران فرمانروایی حاکمان محلی است و نوازندگانی را در حال نواختن ون (نوعی چنگ) و دایره نشان می دهد جام برنزی ارجان که به دوره ایلام نو ( ۵۲۰-۱۰۰۰ ق م) نسبت داده شده از مدارک مهمی است که بر روی آن هماهنگی موسیقی و رقص و حرکات نمایشی نشان داده شده است. بر نقش نوار چهارم این جام نوازندگان چنگ های گوناگون، تنبور، دایره، نای، سنج و جز آن، رقصندگان و بازیگران را همراهی می‌کنند.
نقل از درگاه زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر