ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻣـیﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺗﻴﺮﻣﺎﻩ، ﺁﺭﺵﻛﻤﺎﻧﮕﻴﺮ، ﭘﻬﻠﻮﺍﻥﺍﻳﺮﺍﻧـی ﺑﺎ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺗﻴﺮ، ﻣﺮﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥﻭ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘـی ﺁﻥ ﺁﺷﺘـی ﻣﺮﺩﻣـی ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ. ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺟﺸﻦ ﺗﻴﺮﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﻴﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺎﻫـی ﺭﺍ ﺗﻴﺮ ﻳﺎ ﺗﻴﺸﺘﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ .
ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺷﺎﻩ ﭘﻴﺸﺪﺍﺩی ﻫﻢ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺧﺮﻡ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﺮﭘﺎ ﻣـیﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻫﻤﮕﺎﻧـی ﻣـیﺩﺍﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪی ﺁﻳﻴﻦ ﺩﺭ ﻣـیﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭی ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﻛﻨﺎﺭ
ﺳﺒﺰﻩﻫﺎ، ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭﻫﺎ ﻣـی ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩی ﺁﻧﺎﻫﻴﺘﺎ، ﺍﻳﺰﺩﺑﺎﻧﻮی ﺁﺏ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺳﺒﺰﻩﻫﺎ ﻭﮔﺮﻩ ﺯﺩﻥ ﺁﻧﺎﻥ {ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ}، ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧـی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺰﺩ ﺑﺎﻧﻮی ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻣـیﺩﻫﻨﺪ .
ﻭ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺳﻮﻡ ﺍﺳﺘﻮﺭﻩ ﻳﺎ ﻣﻴﺘﺨﺘـی ﺁﻥﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺸﺘﺮ ﻳﺎ ﺗﻴﺮ، ﺍﻳﺰﺩﺑﺎﻧﻮی ﺑﺎﺭﻧﺪﮔـی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﭗ ﺳﭙﻴﺪیﺩﺭ ﺭﻫﺮﻭی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺩﺵ ﺍﺑﺮ ﺳﭙﻴﺪ ﻳﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮی ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺩﻳﻮی ﺑﻪ ﻧﺎﻡ َﺍﭘﻮﺵ، ﻳﺎ ﺍﺑﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺠﻨﮕﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﺎﻟـی ﭘﺮ ﺍﺯ ﺳﺒﺰی ﻭ ﺧﺮﻣـی ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺘﻬﺎ ﻣـیﺗﻮﺍﻥ ﭼﻨﺪ ﻫﻮﺩﻩ ﻳﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪﺗﻴﺮ ﻳﺎ ﺗﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﭼﻴﺰ ﺳﺮﻭﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ:
ﺑﺎﺭﻧﺪگی ﻭ آﺏ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻣﺎیه ﺯﻧﺪﮔﺎﻧـی ﻭﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻤﻮ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﻧﺪه ﺁﺷﺘـی ﻭ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻣﻴﻬﻦ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﺭﺵ. ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ، ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻣـیﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺍﺑﺰﺍﺭﺟﻨﮓ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺁﺷﺘـی ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺩﮔﺮ ﻣـیﺷﻮﺩ.
ﭘﺲ ﻣـیﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮﺳﻮ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔـی، ﻧﺠﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﺭﻭﻳﺶ ﻭ ﺑﺎﻟﺶ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ آﻥ ﺳﺮﻭﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻭ ﻣﺎﻳﻪ ﻭ ﭘﺎیه ﺟﺸﻦ ﮔﻴﺮی ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎنی ﺍﺳﺖ.
👈بنمایه:
برگرفته از تارنمای دین بهی
نوشته موبد کامران جمشیدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر