در اوستا بارها از "هفت‌کشور" سخن گفته‌شده و بسیاری از شاهان ایرانی ،خود را شاه هفت کشور (هَپتُ کَرشوَر) خوانده‌اند. پریایه‌ی اسطوره‌های ایران و هند ، دو داستان درباره‌ی بخش شدن زمین به دست می‌آید. در یکی از این داستان‌ها زمین به سه کشور بخش می‌شده و در داستان‌های دیگر، به هفت کشور.
نخستین نشانی که از "سه کشور"دیده می‌شود، داستان جمشید شاه پیشدادی در وندیداد است که سه بار روی زمین پیش می‌رود و هر سرزمین را به نامی می‌خواند. هندیان نیز همین باور را درباره‌ی سه کشور دارند.
ریشه‌ی دسته بندی زمین به هفت‌کشور، بسیار کهن‌تر است. هفت‌کشور، سرزمین‌هایی است که در میان آن‌ها دریاست و به همین‌روی، رفت و آمد میان کشورها به سختی انجام می‌گیرد.
نام هفت‌کشور در اوستا چنین آمده‌است:
۱) اَرزَهی
۲) خوَنیرَث
۳) سَوَهی
۴) فَرَدَذَفشو
۵) وَئیری‌اَرشتی
۶) ویدَذَفشو
۷) وُئوروجَرِشتی
هر یک از این هفت کشور، یک "رد" (به معنای رهبر و بهترین نمونه) دارد.
در فرگرد بیست و نهم بندهش ، نام همه‌ی ردان آورده شده و اشو‌زرتشت ، رد خونیرث و دیگر کشورها خوانده شده است.
"اوست رد سراسر جهان پاکان. از اوست که همه دین پذیرفتند"
نقل از درگاه سرزمین اهورایی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر