در فرهنگ کهن ایران‌زمین، روشنایی و فروغ را از ویژگی‌ها و فروزه‌های «اهورامزدا» می‌دانستند، و دگرگون آن، تاریکی را پدید آورنده ناپاکی، بیداد و ستم باور کرده بودند. به همین روی روشنایی از جلوه‌های نیک اهورامزدا در زندگی نیاکان ایرانی ما بوده است.
پیش از آیین اشوزرتشت ایرانیان به نیایش مهر(نور خورشید) و آناهیتا(نماد آب پاک) بیش از جلوه‌های دیگر نیایش داشته‌اند. هم اکنون نیز سروده‌هایی در بیان جلوه‌های روشنایی خورشید و ماه همچنان در اوستا به یادگار مانده است.
پیروان بینش اشوزرتشت نیز روشنایی را نیایش‌سو و پرستش‌سو(:قبله) خود قرار داده‌اند و به‌سوی هر گونه فروغی مانند نور آتش، فروغ شمع و چراغ، روشنایی ماه و خورشید خدای خویش اهورامزدا(دانش و آگاهی بیکران هستی) را نیایش می‌کنند.
ایرانیان رنگ‌هایی را نیز برای پوشش بدن و کاربردهای دیگر در زندگی خویش به کار می‌برند که تیره نباشد بلکه روشنی بخش و شادی آفرین باشد. چون باور دارند که رنگ‌های تیره شادی کمتری را در روانشان پدیدار خواهد ساخت.
✍️موبد كورش نیکنام نویسنده و پژوهشگر فرهنگ و آیین ایران باستان
نقل از درگاه ایرانیان زرتشتی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر