در اینگونه ادیان حکمت اساسا در یاد گرفتن آموزه‌ای از فرستاده‌ی خداست که مفهوم دیگر آن ترس از تجربه مستقیم خدا بوسیله خرد است. حقیقت و بینش در کلمه خداست نه در یافته‌های مستقیم انسان در جستجو.
با ایمان به ناتوانی‌های خرد انسان، به جستجوی حقیقت پرداختن بسیار خطرناک است.
خرد ناتوان در درون تاریکی‌ها زود گم می‌شود و به دشواری خود می‌تواند راهی به روشنایی بیابد. حکمت به گونه کلی ”شیوه دست یافتن به بینش بدون به خطر انداختن خود برای آن است.”
چیزی را که دیگری آزموده است بیاموز تا نیروهای خودت را به هدر ندهی.
خداوندی که گوهرش قدرت است خواه ناخواه ایجاد بینشی می‌کند که از حالت ترس انسان در برابر قدرت برمی‌خیزد.
البته شعار: از خدا بترس تا از هیچ‌کس نترسی، گذاردن یک ترس بجای همه ترس‌هاست. لیک همان رابطه ترس است که رابطه انسان را نیز با آنچه از آن نمی‌ترسد روشن می‌سازد.
✍️موبد کامران جمشیدی
نقل از درگاه ایرانیان زرتشتی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر