💠 "و خدا آدم را امر فرموده گفت از همه درختان باغ بی ممانعت بخور اما از درخت معرفت نیک و بد زنهار بخوری زیرا روزی که از آن خوردی، هر آينه خواهی مرد." (سفر پیدایش؛ باب دوم) "بلكه خدا می داند در روزی که از آن بخورید، چشمان شما باز شود و مانند خدا عارف نیک و بد خواهید بود." (سفر پیدایش؛ باب سوم) "مار به زن گفت هر آینه نخواهید مرد." (همان) "چون زن دید که آن درخت برای خوراک نیکوست و منظر خوشنما و دانش افزا، پس از میوه اش گرفته بخورد و به شوهر خود نیز داد و او خورد." (همان)
💠 دیگر اینکه او به چه علت و بهانه آدم را با حوا بیافرید؟ تا اینکه خواهش او را بجای بیاورند؟ پس چرا آنها را این گونه نیافرید تا از کامروایی او روی نگردانند؟ چه اگر او پیش از کار می دانست که ایشان فرمان شنو نباشند و بالاخره آنها را آفرید، کنون تحقیر کردن و بر ایشان خشمگین شدن بی سبب است؛ چه آشکار است که خود آدونائی [= یهوه= خدای جهود] اراده استواری نداشت، پر آرزو بود و ظاهرا با کامروایی خویش دشمن [و] مخالف می بود. اگر او پیش از کار؟ آنها را نمی شناخت و نیز این ندانست که فرمانش را نمی شنوند، پس نادان و بد شناس است. اگر گویند كه مرادش اين بود كه نکنند، پس چرا فرمان به کردن داد؟ ایشان را از نکردن چه گناه است؟ چگونه رود اسپی كه او را به لگام يوغ زنند و با تازيانه تهييج به شتاب کنند؟ ازین گفتار نشان و علامت ریاکاران آشکار می شود که اراده و فرمان ایشان با یکدیگر متباین و ناسازگار است.
💠 و اگر اراده و مقصود او این بود، که از خواهش او روی نگردانند، کنون زور و شایستگی ایشان به سرپیچی از اراده او بسیار ارجمندتر و تواناتر از اراده او به برنگشتن بوده است؛ اگر مقصودش به انحراف ایشان از اراده او بوده و نیز بدان آگاهی می داشته، او فرمان به برنگشتن داد، کنون آدم مستمند چگونه می توانست از این فرمان برنگردد؟ قصد اساسی او نیز پایه استواری نمی داشته؛ زيرا به محض سرپیچی از فرمانش، او فرمان به برنگشتن را نقض می كند و اراده و دانش او نیز لغو می شود.
💠 دیگر اینکه او آن باغستان را چرا و برای چه سودی پرداخت و آفرید، و درخت دانش را که خود او فرمود: "مخورید" و نیز او اندرز به نخوردن از آن كرد، آفریدنش چه لزومی داشت؟ از اندرز و فرمانش پیداست که او دوستدار دانش کم و نادانی است و تمایلش بدان بیشتر از دانش و دانایی می باشد. نیز سود او از نادانی بیشتر بود؛ چه تا هنگامی که ایشان از درخت دانش نخورده، نادان بودند و نسبت به او نافرمان و زیان کار نبودند؛ همین که ایشان دانش یافتند، بر او نافرمان شدند. او را از نادانی ایشان غمی نبود؛ چنان که از دانایی ایشان، بر ایشان تحقیر کرد و خشمگين شد. ایشان را با خواری بسیار و بی برویی از بهشت بیرون به زمین افگندند. خلاصه اینکه علت ظاهری پیدایش دانش مردمان در گیتی از مار و فریبندگی شد.
💠 این نیز گویند که همه چیز را برای مردم آفرید (سفر پیدایش؛ باب اول)؛ از این قرار پیداست که او آن درخت را نیز برای مردم آفرید. او مردم را به همه آفریدگان و آفرینش فرمانروا كرد. اگر چنین است، کنون به چه سبب از آن درخت که از آن خودشان بود، چشم بپوشند؟ ازین گفتار (سفر پیدایش؛ باب سوم) نیز پیداست که او را به هیچ وجه دانش نبود؛ زیرا که او فراز به باغستان آمد و بانگ کرد و آدم را به نام خواند که: "كجایی؟" برای اینست كه از مکان آدم آگاه نبود؛ اگر او بی پاسخ می ماند، آیا از جای آدم آگاه نمی شد؟ اگر نیز بانگ او پیش از دیدنش نبیود که او از آن درخت خورد يا نه، از این نیز که کی و چگونه و که خورد و که فریفت، آگه نبود؛ اگر آگاه بود، چرا پرسید: "مبادا هرگز از آن درختی که فرمودم مخور، خورده باشی؟" و در نخست که نزدیک آمد، تحقیرآمیز نبود؛ پس چون او دانست که خورده اند، بر ایشان تحقیرآميز خشمگین گردید. از کمی دانش او نیز اینکه مار مدعی خود را آفرید و با ایشان به باغستان کرد؛ يا چرا او باغستان را چنان مستحکم نکرد تا اینکه مار و دشمنان دیگر نیز اندر آن نروند؟
💠 دروغزنی او نیز از آنجا پیدا که او گفت که: "هر گاه از این درخت بخوری، بمیری"؛ ایشان خوردند و نمردند؛ بلکه نیز دانشمند گرديدند؛ ایشان نیک را از بد تمیز دادند.
💠 این نیز که تا چه اندازه دانش و خواهش و فرمان او سست و متناقض است؛ زیرا اگر او می خواست از آن درخت بخورند و فرمان به نخوردن داد، او آگاه بود كه می خورند. کنون پيداست که خواهش و دانش و فرمان او هر سه با یکدیگر متناقض می باشد. این نیز که هر گاه آدم گناه کرد، نفرینی که او به نسل همگی مردمان در زمان های مختلف می کند، بیداد است (سفر پیدایش؛ باب سوم). به هر طریقی که پندارم، بی هوش و نادان و هرزه گو می باشد.
📚شکند گمانیک ویچار
✍️مردان فرخ اورمزد دادان
(برگردان صادق هدایت)
💠 دیگر اینکه او به چه علت و بهانه آدم را با حوا بیافرید؟ تا اینکه خواهش او را بجای بیاورند؟ پس چرا آنها را این گونه نیافرید تا از کامروایی او روی نگردانند؟ چه اگر او پیش از کار می دانست که ایشان فرمان شنو نباشند و بالاخره آنها را آفرید، کنون تحقیر کردن و بر ایشان خشمگین شدن بی سبب است؛ چه آشکار است که خود آدونائی [= یهوه= خدای جهود] اراده استواری نداشت، پر آرزو بود و ظاهرا با کامروایی خویش دشمن [و] مخالف می بود. اگر او پیش از کار؟ آنها را نمی شناخت و نیز این ندانست که فرمانش را نمی شنوند، پس نادان و بد شناس است. اگر گویند كه مرادش اين بود كه نکنند، پس چرا فرمان به کردن داد؟ ایشان را از نکردن چه گناه است؟ چگونه رود اسپی كه او را به لگام يوغ زنند و با تازيانه تهييج به شتاب کنند؟ ازین گفتار نشان و علامت ریاکاران آشکار می شود که اراده و فرمان ایشان با یکدیگر متباین و ناسازگار است.
💠 و اگر اراده و مقصود او این بود، که از خواهش او روی نگردانند، کنون زور و شایستگی ایشان به سرپیچی از اراده او بسیار ارجمندتر و تواناتر از اراده او به برنگشتن بوده است؛ اگر مقصودش به انحراف ایشان از اراده او بوده و نیز بدان آگاهی می داشته، او فرمان به برنگشتن داد، کنون آدم مستمند چگونه می توانست از این فرمان برنگردد؟ قصد اساسی او نیز پایه استواری نمی داشته؛ زيرا به محض سرپیچی از فرمانش، او فرمان به برنگشتن را نقض می كند و اراده و دانش او نیز لغو می شود.
💠 دیگر اینکه او آن باغستان را چرا و برای چه سودی پرداخت و آفرید، و درخت دانش را که خود او فرمود: "مخورید" و نیز او اندرز به نخوردن از آن كرد، آفریدنش چه لزومی داشت؟ از اندرز و فرمانش پیداست که او دوستدار دانش کم و نادانی است و تمایلش بدان بیشتر از دانش و دانایی می باشد. نیز سود او از نادانی بیشتر بود؛ چه تا هنگامی که ایشان از درخت دانش نخورده، نادان بودند و نسبت به او نافرمان و زیان کار نبودند؛ همین که ایشان دانش یافتند، بر او نافرمان شدند. او را از نادانی ایشان غمی نبود؛ چنان که از دانایی ایشان، بر ایشان تحقیر کرد و خشمگين شد. ایشان را با خواری بسیار و بی برویی از بهشت بیرون به زمین افگندند. خلاصه اینکه علت ظاهری پیدایش دانش مردمان در گیتی از مار و فریبندگی شد.
💠 این نیز گویند که همه چیز را برای مردم آفرید (سفر پیدایش؛ باب اول)؛ از این قرار پیداست که او آن درخت را نیز برای مردم آفرید. او مردم را به همه آفریدگان و آفرینش فرمانروا كرد. اگر چنین است، کنون به چه سبب از آن درخت که از آن خودشان بود، چشم بپوشند؟ ازین گفتار (سفر پیدایش؛ باب سوم) نیز پیداست که او را به هیچ وجه دانش نبود؛ زیرا که او فراز به باغستان آمد و بانگ کرد و آدم را به نام خواند که: "كجایی؟" برای اینست كه از مکان آدم آگاه نبود؛ اگر او بی پاسخ می ماند، آیا از جای آدم آگاه نمی شد؟ اگر نیز بانگ او پیش از دیدنش نبیود که او از آن درخت خورد يا نه، از این نیز که کی و چگونه و که خورد و که فریفت، آگه نبود؛ اگر آگاه بود، چرا پرسید: "مبادا هرگز از آن درختی که فرمودم مخور، خورده باشی؟" و در نخست که نزدیک آمد، تحقیرآمیز نبود؛ پس چون او دانست که خورده اند، بر ایشان تحقیرآميز خشمگین گردید. از کمی دانش او نیز اینکه مار مدعی خود را آفرید و با ایشان به باغستان کرد؛ يا چرا او باغستان را چنان مستحکم نکرد تا اینکه مار و دشمنان دیگر نیز اندر آن نروند؟
💠 دروغزنی او نیز از آنجا پیدا که او گفت که: "هر گاه از این درخت بخوری، بمیری"؛ ایشان خوردند و نمردند؛ بلکه نیز دانشمند گرديدند؛ ایشان نیک را از بد تمیز دادند.
💠 این نیز که تا چه اندازه دانش و خواهش و فرمان او سست و متناقض است؛ زیرا اگر او می خواست از آن درخت بخورند و فرمان به نخوردن داد، او آگاه بود كه می خورند. کنون پيداست که خواهش و دانش و فرمان او هر سه با یکدیگر متناقض می باشد. این نیز که هر گاه آدم گناه کرد، نفرینی که او به نسل همگی مردمان در زمان های مختلف می کند، بیداد است (سفر پیدایش؛ باب سوم). به هر طریقی که پندارم، بی هوش و نادان و هرزه گو می باشد.
📚شکند گمانیک ویچار
✍️مردان فرخ اورمزد دادان
(برگردان صادق هدایت)
نقل از کانال سرای زرتشت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر