✍️ کورش نیکنام
زن ومرد در فرهنگ مزدیسنان و باور ایرانیان باستان، باهم یکسان وبرابر بوده اند.
در پیشه های گوناگون دست در دست هم داده و زندگی را پیش می برده اند.
در کارهای کشاورزی و دامپروری، دوشیدن گاو وگوسپند وتهیه فرآورده های شیری ودیگر پیشه ها همکار یکدیگر بوده اند.
به ویژه اینکه بانوان در برگزاری جشن ها وآیین ها باهنر و نوآوری خویش جلوه زیباتری به اینگونه برنامه ها می داده اند.
زن ومرد برای نیایش و سرودن اوستا نیز هردو در کنار یکدیگر بوده اند، زنان پس از گذر از سن ویژه تا سالخوردگی، به آتشبانی و پرستاری از آتش در آتشکده ها نیز می پرداخته اند.
موبدان که یکی از خویشکاری آنان راهنمایی دیگران و سرایش کننده اوستا در آیین ها بوده است بیشتر از مردان گزینش می شده چون رفت آمد وبه هرشهر وروستا در آن روزگار برایشان آسان تر بوده است. ولی چنانکه آمادگی داشته باشند رسیدن به موبدی برای زن و مرد نیز یکسان خواهد بود.
سال هاست که بانوان زرتشتی نیز با آموزش های بایسته به جایگاه موبدی دست یافته و با پوشش ویژه سپید، برپایی آیین ها را بردوش دارند.
از آنجا که شایستگی دارد تا هرموبدی با ویژگی های درست اخلاقی و رفتاری وپرداختن به شیوه های مینوی سرآمد دیگران باشد تا نام آور گردد و دربرپایی آیین های دینی برای همبودگاه (:اجتماع) خویش فداکاری داشته است..
بدین روی چنانچه برای برگزاری آیین های دینی در هازمان (:جامعه) زرتشتی به بانوان نیز نیاز باشد، همکاری آنان برای «موبدی»، شیوه پسندیده و نیک خواهد بود.
آشکاراست که زن و مردی که به جایگاه دینی و «موبدی» دست می یابند هریک ویژگی و شایستگی مورد نیاز برای این کنشگری را خواهند داشت و با اندیشه رسا، گفتاردلنشین و اثربخش، آهنگ خوش در سرودن اوستا، برخورد خوش با دیگران، کردار نیک و شایسته، بهره مندی ازخرد، نیکی درچهره و بروبالا(:قامت)، بی نیازی به خواسته ودرآمد از این پیشه، فروتنی و پارسایی، کمینه (:حداقل) فروزه هایی خواهد بود که زن و مرد برای گزینش پوشش سپید موبدی خواهند داشت.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
برگرفته از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر