گنجایش درک و دریافت

 

✍️ کورش نیکنام

پور شیراز(حافظ) می فرماید:

در مذهب ما باده حلال است ولیکن

بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است.

   

فتوی پیر مغان دارم و قولی است قدیم

که حرامست می آنجا که نه یاریست ندیم

 راه و رسم  نیاکان ما در ایران باستان چنین بوده که پیوسته به درک بهتری از جهان آفرینش اندیشه داشته اند. 

مجلس باده گساری نداشته بلکه"می" وسیله ای بوده که مجلسیان را گرد هم آورده است تا مایه رایزنی در کارهای مردمی باشد.

 یکی از رایزنی های شایسته که پیش وبیش از هر کاری  مورد گفتگو بوده، درک بهتری از روابط مرتوها(مردم) درکنار هم بوده است.

زنان و مردان در ایران باستان، دوشادوش هم به تلاش در راستای نوگرایی، وسازندگی زندگی بوده اند. 

آنان به چنان شعور اجتماعی دست یافته بودند که هر یک در برابر دیگری همانند نمادهایی ستودنی شده بودند تا نگاه، اندیشه و رای پذیر باشند تا بدین شیوه به همازوری دست یابند.

 

اینجاست که حقیقت یک هازمان ِ یکپارچه، بیش از پیش خود را آشکار می کند.

بازهم پورشیراز می فرماید:

به روی یار نظر کن ز دیده منت دار 

 که کار ِدیده نظر از سر بصارت کرد.

"می" رمزی در جهان بر پایه رویدادهای نسبی است، بدین روی  پیوسته در فرآیندهای زندگی باید نگریست، پژوهش وبررسی کرد و نگاه به چشم اندازی دور دست برای بهزیستی آیندگان داشت.

 نگاه به چشم انداز آرمانی که در هر روزگار، برای مردم آرمانی باشد.

اینکه باور داشته اند تا هر کس در نوشیدن ِ "می" میزان و اندازه ای دارد،

نه تنها اشاره به حدود هرکسی در نوشیدن می بوده است بلکه به میزان درک و دریافت فلسفه فرآیندهای زندگی نیز داشته است.

گنجایش درک و دریافت خویش را باید افزایش دهیم.

🍁🍁🍁

برگرفته از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان