سرود آتشکده کرکویه (آتشکده ای در بخش میانکنی سیستان) از کهن ترین وزیباترین اشعار شش هجایی پایان دوره ساسانی و آغاز دوره اسلامی در گویش بومی سیستان است که برپایه یکی از داستان های حماسی بوجود آمده است.
سرود آتشکده کرکویه یکی از زیباترین سرودهای دینی زرتشتیان است که آنرا هنگام روشن کردن آتشگاه های خود با آهنگ ویژه زمزمه می کردند تا آیین های دینی مزدیسنان، باشکوهتر برگزار شود.
بنای این آتشکده چنانکه در تاریخ سیستان آمده است در جای نیایشگاه گرشاسب سر سلسله پهلوانان افسانه ای سیستان بدست کیخسرو پادشاه معروف دودمان کیانی گذاشته شده و گویند آتش این آتشکده هوش گرشاسب است.
این سرود چنین است:
سرود آتشکده کرکوی سیستان
فُرخُتَه باذا، روش
خنیده گرشسب، هوش
همی پُراست، از جوش
انوش کُن می، انوش
دوست بذ آگوش
به آفرین نه، گوش
همیشه نیکی، کوش
که دی گذشت و ، دوش
..............................
افروخته بادا روشنائی
تابنده بادا هوش گرشاسب
از جوش رسته است
نوش کن می را، نوش
یار در آغوش گیر
به نیکی و آفرین گوش بدار
تا میتوانی نیکی کن
که پلشتی ها نابود شدنی اند .
وفادار نژاد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر