یاد جان‌باختگان ایران اهورایی آریایی را که در برابر تازیان مسلمان یورشگر به ایران‌مان دلاورانه جنگیدند و جان سپردند گرامی می‌داریم.
۲۵ بهمن‌ماه، زرتشتیان یاد جان‌باختگان ایران اهورایی را گرامی می‌دارند.
پرسه چیست؟
در ایران سوگواری در کار نیست، در ایران اهورایی کسی نمی‌گرید.
ایرانیان همه عاشقند، در دستانشان شاخه‌ای «مورد(مورت)» گرفته‌اند و در آیینی هم‌انبازی می‌کنیم که به‌یاد جان‌باختگان میهن را گرامی بداریم.
اورمزد و اسفندماه (نخستین روز اسفندماه از گاهشمار زرتشتی ۲۵بهمن‌ماه خورشیدی) به‌یاد پاسداران این سرزمین اهورایی، آیینی به‌پاست، یادواره‌ای از عشق و مهر و از آنچه که بر دل نگاشته‌اند و این دل‌نگاشته همواره با ماست و از باد و باران و گذر زمان آن‌را گزندی نیست.
باد و باران بیهوده می‌پویند، هیچ راهی نیست و این مهر همواره با ماست و این عشق، خویش و هم‌خانه‌ی ماست.
عشق و ایمانم به ایران در دو گیتی هم نگنجد
نیست پیاله‌ای در انیران سنجد این، پیمانه‌ای هم.
اورمزد و اسفندماه که میشود یادواره‌ای به‌پا می‌داریم، یادواره‌ای به پاسداشت یاد دلیرانی که سینه‌هایشان سپر شد تا ایران همیشه ایران بماند. گرچه بیش از هزاران سال است که از برپایی این یادواره می‌گزرد، اما هنوز هم چون هر سال بزرگش می‌داریم تا به‌یاد داشته باشیم که ایران سرزمین عشق است، ایران میهن است، خاک پاک مادری است، خاکی که سزاوار بهترین درودها و آفرین‌هاست.
ایرانی سده‌هاست که چنین روزی را گرامی می‌دارد، سوگواری را در آیین ایرانی راهی نیست، حتا اگر هزاران هزار فرزندش را از دست داده باشد.
اورمزد و اسفندماه که میشود یاد آن هزاران هزار فرزندی را گرامی می‌داریم که اکنون بخشی از این خاک اهورایی شده‌اند.
درود بر روان تمامی نیکان و درگذشتگان و درود بر فروهر پاک بزرگ مردان و شیر زنانی که به پاسداری از استقلال ایران‌زمین در خاک خفتند.
این یادواره که پرسه‌ی همگانی خوانده میشود، اورمزد و اسفندماه هرسال به پاس دلاوری‌های تمام کشته‌شدگان نبرد با تازیان در جنگ «نهاوند» به‌پا داشته میشود.
موبد اردشیر خورشیدیان، سرنشین انجمن موبدان، می‌گوید:
«برگزاری پرسه‌ی همگانی یک سنت است، این سنت، آیینی است كه به‌یاد كشته‌شدگان جنگ نهاوند كه هزار و اندی سال پیش بین ایرانیان و تازیان درگرفت، به‌پا داشته میشود. سنت‌ها راه هستند، راه‌هایی كه آورده‌ی دین نیستند بلكه با توجه به رویدادها و موقعیت‌های مكانی و زمانی رخ می‌نمایند. آیین پرسه‌ی همگانی اورمزد و اسفندماه نیز یكی از همین سنت‌هاست كه یاد نبرد میان ایرانیان و اعراب را همیشه در یادهایمان زنده نگاه خواهد داشت. سنتی كه خاطره‌ی كشته‌شدگان بی‌شمار این رویارویی را تا همیشه در دل‌هایمان جاودان می‌دارد و این چیزی نیست كه دین برای ما آورده باشد بلكه سوز زمانه آن‌را برایمان به‌یادگار گزاشته است.»
به‌راستی نمی‌توان یاد و خاطره‌ی ایستادگی‌ها و جانفشانیهای مردمان پاک‌نهاد این سرزمین را فراموش کرد.
در آیین پرسه، سوگی در کار نیست، کسی اشک نمی‌ریزد اما همه حرمت دارند و حرمت نگاه می‌دارند، حرمت آزادی و آزادگی را، حرمت میهن‌پرستی را. همه حرمت نگاه می‌دارند و به‌یاد این حرمت شاخه‌ای «مورد» در دست گرفته‌اند، «موردی» سبز که یادآور پایندگی، بالندگی و سرسبزی است، شاخه‌ای «مورد» در دست گرفته‌اند و گوش به آوای «اوستا» داده‌اند و بر فروهر درگذشتگان و جان‌باختگان میهن درود می‌فرستند. اما ایرانی همچنان به‌یاد از جان‌گذشتگان بی‌شمار این نبرد، حرمت‌دار اندیشه‌ی آزاد و سرشت میهن‌دار این آزادگان است و هر‌ساله با برپایی این آیین، بر اندیشه‌ی خود و فرزندانش رسم میهن‌دوستی را می‌نگارد.
روز اورمزد و اسفندماه پرسه همگانی ویژه بزرگداشت جانگواهان(:شهدای) جنگ تازیان علیه ایرانیان است.
بر روان و فروهر همه‌ی این دلیران دلاور درود باد.
به روان و فروهر همه‌ی موبدان و بخردان و دلاوران و دین چاشنی دارن درود باد.
به روان تابناک همه‌ی جان‌باختگان راه دفاع از کیان ملی میهن عزیزمان ایران سرفراز درود باد.
به روان بهدینانی که امسال جهان را بدرود گفته‌اند درود باد.
یادشان گرامی و راه نیکشان پر رهرو باد. بهشت برین جایگاهشان باد.
به همه‌ی نیک اندیشان، نیک گفتاران، نیک کردان، راستی جویان و سپنته‌من‌های ایران و جهان درود باد.
از اهورامزدای بزرگ می‌خواهیم که یاری‌رسان باشد که همه بازماندگان:
تندرست زیوند، نیک زیوند، درست زیوند، تازیوند به کامه زیوند،
گیتی‌شان باد به کامه تن، مینویشان باد به کامه روان.
این مراسم به‌یاد درگذشتگان و گردهمایی همگانی زرتشتیان انجام می‌پذیرد. خانواده‌هایی که در آن سال درگذشته داشته‌اند، نام درگذشتگان آنان را موبد به‌همراه دیگر درگذشتگان آن سال، با نوای اوستا درهم می‌آمیزد.
کسانی که برای پرسه می‌آیند مقداری قهوه و نبات برمی‌‌دارند و شاخه مورت را به نشان تداوم زندگی با خود به‌همراه می‌آورند، به روان درگذشتگان درود فرستاده و آرزوی تندرستی و سلامتی برای بازماندگان می‌نمایند.
جنگ نهاوند:
جنگ نهاوند در روز ۲۵بهمن سال ۲۰خورشیدی، روز اورمزد سال ۱۲۰۱شاهنشاهی و ۱۴فوریه سال ۶۴۲میلادی بین سپاه ایران و تازیان، در یورش اعراب مسلمان به ایران در نزدیکی نهاوند که در منطقه‌ای کوهستانی واقع شده، اتفاق افتاد.
ویرانی شهرها و کاخ‌های پادشاهان اندوه به‌همراه دارد اما، غم‌انگیزتر از آن به آتش کشیده شدن دانشگاه‌ها و کتابخانه‌هایی است که هر یک نگاهبان هزاران نسک(:کتاب) از دانش و خردی بود که بدست نیاکان ما گردآوری شده، می‌توانست پشتوانه‌ای استوار برای ۱۴۰۰سال تاریخ پس از خود گردد تا فرزندان ایران امروز ناچار نباشند برای بازیافتن برگ برگ آن گنج از دست‌رفته، آه حسرت بکشند.
شاید ۱۴۰۰سال پیش، این جنگ را ایرانیان باخته‌اند اما طی ۱۴۰۰سال پس از آن، در بازیابی شناسه(:هویت) خویش و جبران این شکست، از هیچ کوششی دریغ نکرده‌اند و دست از این نبرد بر نداشته‌اند و تا پیروزی نهایی، راه بابک و مازیار و… را فرزندان آنها خواهند پیمود.
تو را، ای کهن پیر جاوید برنا
تو را دوست دارم، اگر دوست دارم
تو را، ای گرانمایه، دیرینه ایران
تو را ای گرامی گهر دوست دارم
تو را ای کهن زاد بوم بزرگان
بزرگ آفرین نامور دوست دارم
هنروار اندیشه‌ات رخشد و من
هم اندیشه‌ات، هم هنر دوست دارم
اگر قول افسانه، یا متن تاریخ
وگر نقد نقل سیر دوست دارم
نه شرقی نه غربی نه تازی شدن را
برای تو ای بوم و بر دوست دارم
جهان تا جهان است پیروز باشی
برومند و بیدار و بهروز باشی.
۲۵ بهمن ماه سالگشت جنگ نهاوند است.
۲۵ بهمن ماه، سالروز حمله اعراب مسلمان عربستان خراب شده به کشور عزیزمان ایران است.
بیست‌و‌پنجم بهمن ماه سالگرد جنگ نهاوند چیرگی اعراب مسلمان بیابانی بر بزرگی و شکوه ایران‌زمین.
چیرگی بر جشن‌ها، شادمانی‌هایمان.
چیرگی بر راستی‌ها، درستی‌ها، نیکی‌ها، ارزش‌ها و منش ایرانی انسانی‌مان.
و آغاز فرومایگی، واپسگرایی، خرافات، یاوه‌ها، خردباختگی، خودباختگی، دروغ، نیرنگ، خواری، بی‌اعتباری و بی‌ارزشی و...
باری،
٢۵بهمن ماه سالگشت جنگ نهاوند روز به سوگ نشستن است.
روز نسل‌کشی ایرانیان بدست اعراب مسلمان وحشی که کشتارها بسبار فراوان کردند. تجاوزها، چپاول‌ها و غارت‌ها کردند. ویرانی‌ها به بار آوردند و سوزاندند.
مردان و پسران ایرانی را به اسارت گرفتند و نوکری گماشتند.
دختران و زنان ایرانی را به بند کشیدن و به برده‌گی بردن و در بازار مدینه و مکه به فروش رساندند.
آری،
١٣۸۳سال پیش در چنین روزی ایرانیان نیک سرشت در جنگ نهاوند از اعراب مسلمان عربستان اهریمن شکست خوردند تا که #فرهنگ_ناب، #تمدن_بزرگ، #تاریخ_کهن و #آیین_نیک_نیاکان_ایرانی‌مان گرفتار شود.
درود بر زنان و مردان ایرانی که در برابر تازیان مسلمان از همان زمان تا کنون تا پای جان ایستادند و جانفشانی‌ها کردند
یاد و نام‌شان جاودان.
.
جنگ نهاوند در روز ۲۵بهمن سال ۲۰خورشیدی، روز اورمزد سال۱۲۰۱ شاهنشاهی و ۱۴ فوریه سال۶۴۲ میلادی بین سپاه ایران و تازیان، در یورش اعراب مسلمان به ایران در نزدیکی نهاوند که در منطقه‌ای کوهستانی واقع شده، رخ داد.
#یزدگرد_ساسانی از خراسان، گرگان، تبرستان، مرو، سیستان، کرمان و پارس نزدیک به ۱۰۰هزار تن لشگر گردآوری نمود و در نهاوند گردهم آمدند.
گرد آمدن سپاه انبوه ایرانیان در نهاوند، خطر بزرگی برای اعراب مسلمان به‌شمار می‌رفت. از برای همین «عمار ابن‌یاسر» عرب که در این زمان، بجای «سعد ابن‌ابی‌وقاص» عرب بود، نامه‌ای به خلیفه تازیان مسلمان نوشت و او را از این ماجرا آگاه کرد و در دفع این خطر از او کمک خاست.
خلیفه تازی که از این خبر سخت به وحشت افتاد، لشگری فراهم کرد و از کوفه به‌سوی نهاوند و در جایی نزدیک نهاوند اردو زدند.
چند روزی لشگر ایرانیان و اعراب مسلمان رودرروی یکدیگر بودند و جنگ و درگیری پیش نمی‌آمد تا اینکه تازیان دد به دروغ آوازه سردادند که خلیفه عرب مرده است و آنان قصد بازگشت را دارند. با این حیله که کارشان از صدراسلام بود، ایرانیان را از سنگر بیرون کشیدند و در بیابان با آنها دست به جنگ زدند.
جنگی که روی داد، سخت و خونین بود و سه روز به درازا کشید. و فرمانده لشگر تازیان مسلمان «نعمان ابن‌عمرو ابن‌مقرن‌مزنی» در جنگ کشته شد.
براستی نمی‌توان یاد و خاطره‌ی ایستادگی‌ها و جانفشانیهای مردمان پاک‌نهاد این سرزمین را فراموش کرد.
درود بر روان تمامی نیکان و درگذشتگان و درود بر فروهر پاک بزرگ مردان و شیر زنانی که به پاسداری از استقلال ایران زمین در خاک خفتند.
بر روان و فروهر همه‌ی این دلیران دلاور درود باد.
به روان تابناک همه‌ی جانگواهان راه دفاع از کیان ملی میهن عزیزمان ایران سرفراز درود باد.
یادشان گرامی و راه نیکشان پر رهرو باد و سرای سرود برین جایگاهشان باد.
به همه‌ی نیک اندیشان، نیک گفتاران، و نیک کردان، راستی جویان و سپنته‌من‌های ایران و جهان درود باد.
باد و باران بیهوده می‌پویند، هیچ راهی نیست و این مهر همواره با ماست و این عشق، خویش و هم‌خانه‌ی ماست.
عشق و ایمانم به ایران در دو گیتی هم نگنجد
نیست پیاله‌ای در انیران سنجد این، پیمانه‌ای هم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر