در یَمَن که بخشی از حیره را تشکیل می‌داد و جزوی از قلمروِ ساسانیان محسوب می‌شد، در دو دخمه(=فاووس)که محلِ حفظِ اجسادِ مردگان زرتشتی بود، عباراتِ اندرزی بر استودان‌ها(محلِ نگهداریِ استخوان‌ها)یافت شده است.(۱)حمدالله مستوفی، زمانی که وقایعِ تاریخیِ شاهانِ ساسانی را شرح می‌دهد، می‌نویسد که بهرامِ چهارم پسرِ شاپور که در زمانِ حیاتِ پدر، مدتی حاکمِ کرمان بود و بدین‌سبب او هم لقبِ کرمان‌شاه داشت، در مقبره‌ای که برای خود از چوبِ آبنوس ساخته بود، عباراتِ پندآمیزی بدین‌شرح بر آن نوشته بود:
ما دانستیم که بدین جایگاه سر بنهیم و مِهر هیچ مهربان را سود نکند و کینِ هیچ بدگُمان ما را پیش از وعده، اینجا نفرستد. حظّ خود از جهان برداشتیم و جهان به دیگران بگذاشتیم.(۱)
به‌طورِ کلی همه‌ی این عباراتِ اندرزین، تداومِ نوعی تعلیماتِ اخلاقی بوده است که جنبه‌های علمی و تجربی در زندگانیِ فردی و اجتماعی در آن، پی گرفته می‌شود. به عبارتی دیگر، آنها حاویِ مطالبی درباره‌ی حیاتِ اجتماعی و سیاسی بوده است که تزکیه‌ی نفس، تهذیبِ اخلاق، و حُسنِ رفتار را توصیه می‌کرده‌اند.(۳۳۷_۳۳۶)
یادداشت:
۱. حمدالله مستوفی: تاریخ گزیده به کوشش عبدالحسین نوائی، تهران، ۱۳۶۲، ص ۱۱۰ و ۱۱۱.
مأخذ: میراحمدی.مریم، تاریخ تحولات ایرانشناسی در دوران باستان، تهران، انتشارات طهوری، چاپ اول ۱۳۸۹
نقل از درگاه پژوهشی در فرهنگ زرتشتی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر