فلسفه سیزﺩﻩ ﺑﺪﺭ ﻭ روز زاستار(طبیعت)

 

می‌دﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺎهی ﺩﺭ ﮔﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺯﺭﺗشتی(ﺍﻳﺮﺍنی) ﺗﻴﺮ ﻳﺎ ﺗﻴﺸﺘﺮ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﮔﻔﺘﮕﻮی ﭼﺮﺍیی ﻭ ﭼﮕﻮنگی ﻧﺎﻡگزﺍﺭی ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻮﺗﺎهی ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻭ ذوق ﻭ پسنده ﻧﻴﺎﻛﺎﻥﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎیی ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ هرآینه ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭ و ﻧﻮﺷﺘﺎﺭ ﺟﺎی ﺁﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎی ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ.
هرآینه میﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻭﻳﮋﻩ ﺭﺍ ﺑﺮخی ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭی ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﮔﺎهی ﻛﻤﺘﺮی ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻭﺯ ﺑﺪﺷﮕﻮﻥ ﻳﺎ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩ و ﻧﺤﺲ میدﺍﻧﻨﺪ یعنی ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻪ ﺷﻤﺎﺭ۱۳ ﺭا ﭼﻨﻴﻦ میدﺍﻧﻨﺪ ﻭ گمان می‌کنند ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﺩی ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺩﺭﭼﻬﺮ ﺑﺮﺍی ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺷﮕﻮنی از خانه و کاشانه است.
ﻣﺎ می‌دﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻧﻴﺎﻛﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺨنی ﺍﺯ ﺑﺪﺷﮕﻮنی ﻭ نحسی ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻭﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺒﻮﺩﻩﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺍﺭﻭﻥ ﺁﻥﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻳﺰﺩﺍﻥ ﻭ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎی زیستگاه ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﺠﺴﺘﻪ میﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯی ﺯﺍﻳﺶ ﻭ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ یک ﺍﻳﺰﺩ ﻳﺎ ﺳﺘﺎﻳﺶﺳﺰﺍ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺯﺍﺩﺭﻭﺯﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍی ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﻳﺎﺩﺁﻭﺭی ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺟﺸﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻭ ﻫﺎﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍی ﭘﻴﺸﺒﺮﺩ بهینه ﺯﻧﺪﮔﺎنی ﻭ ﺟﻮﺍﻥﺷﻮی ﻭ ﻧﻮﺯﺍیی همیشگی ﻳﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﺷﮕﺮﺩ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪی ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﺪﺷﮕﻮنی ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﭼﻴﺰی ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ چنانچه ﻛﻤﺎﺑﻴﺶ همگی ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺵ ﻭ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻧﺪ.
.
ﻧﺎﻡگزﺍﺭی ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ:
ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭه ﭼﺮﺍیی ﻧﺎﻡگزﺍﺭی ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ یعنی ﺗﻴﺮ ﺭﻭﺯ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﻮﻧﺪﺵ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺍﺳﺘﻮﺭﻩﺍی ﭼﻴﺴﺖ. ﺩﺭ ﻳک ﺭﻭﺍﻳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ میﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺗﻴﺮﻣﺎﻩ، ﺁﺭﺵ ﻛﻤﺎﻧﮕﻴﺮ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍنی ﺑﺎ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺗﻴﺮ ﻣﺮﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ پی ﺁﻥ ﺁشتی ﻣﺮﺩمی ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ. ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺟﺸﻦ ﺗﻴﺮﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﻴﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺎهی ﺭﺍ ﺗﻴﺮ ﻳﺎ ﺗﻴﺸﺘﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ.
ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺟﻤﺸﻴﺪﺷﺎﻩ ﭘﻴﺸﺪﺍﺩی ﻫﻢ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ۱۳ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺧﺮﻡ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﺮﭘﺎ میﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻫﻤﮕﺎنی می‌دﺍﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﭙﺲ ﺑﮔﻮﻧﻪی ﺁﻳﻴﻦ ﺩﺭمیﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭی ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﻛﻨﺎﺭ ﺳﺒﺰﻩﻫﺎ، ﭼﺸﻤﻪﺳﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭﻫﺎ میﺭﻭﻧﺪ ﻭ بوﻳﮋﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩی ﺁﻧﺎﻫﻴﺘﺎ ﺍﻳﺰﺩﺑﺎﻧﻮی ﺁﺏ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺳﺒﺰﻩﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﻩﺯﺩﻥ ﺁﻧﺎﻥ {ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮔﺮﻩﺯﺩﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ} ﭘﺸﺘﻴﺒﺎنی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺰﺩﺑﺎﻧﻮی ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺸﺎﻥ میﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﻨﻮ ﺑﺎﺯ میﮔﺮﺩﻧﺪ.
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﮔﺎهی میﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ نخستین ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺟﺸﻦ ﺯﺍﻳﺶ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﮔﻮﻳﺎ ﻧﻤﺎﺩی ﺍﺯ ۱۲ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪگی ﺍﻧﺴﺎنهاست ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻧﻤﺎﺩی ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ میﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺭﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ گیتایی(:مادی) ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﺭﻭ رﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ میﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍﻣﺶ ﻛﻴﻬﺎنی ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻧﮕﺎﺭه٢- ﻫﻤﺎﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺁﺭﺵ ﻛﻤﺎﻧﮕﻴﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺗﻴﺮ، ﻣﺮﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ، هرآینه ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ جان ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪگی ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﻧﻴﺎﻛﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﻫﻢﭼﻨﻴﻦ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻋﺪﺩ١٣ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ، ﺑﺮﺍی ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺮﮒ ﺁﺭﺵ ﻛﻤﺎﻧﮕﻴﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﺍﺳﺖ.
ﺍﻧﮕﺎﺭه ٣- ﺩﺭﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻫﻴﭻ ﻳک ﺍﺯﺭﻭﺯﻫﺎی ﺳﺎﻝ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ هرآینه ﭼﻮﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺎﺧﺖ ﺗﺎﺯﻳﺎﻥ مسلمان دد ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩ می‌دﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻩﻫﻢ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ، ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪگی ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺍﺯ اینجا ﺭﻳﺸﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﺳﺖ.
.
ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ:
یکی ﺍﺯ ﻛﻬﻦﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺍیت‌های ﺟﻬﺎنی ﺩرباره ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪگی ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ میﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥهای ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﻨﻬﺎ ۱۰ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭی‌هم۱۲ می‌شوﺩ می‌توﺍﻧﺴﺘﻨﺪ بشمارﻧﺪ ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ می‌آﻣﺪﻩ، ﻫﻤﺎﻧﺎ ۱۳ ﺑﺮﺍی ﺁﻧﻬﺎ ﻳک ﺭﺍﺯ ﻧﺎﮔﺸﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ.
چنانچه ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ داستان ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ میﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ نمی‌توﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﭘﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺮﻧﺪ؟
ﻣﺼﺮی‌های ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ۱۳ ﺭﺍ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ می‌دﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺮﺍی ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪگی ﺗﻼشی ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍی ﺭﺳﺎیی ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮔﺎﻣﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ میﻳﺎﻓﺖ.
(ﺩﻳﺪﮔﺎﻩﺍﻳﺮﺍنی؟) دوازده ﮔﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎنی ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎنی ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ میﺷﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﻳﺮﺍﻳﻦ ١٣ﺑﺮﺍی ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎنه ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻭﺩﺍنگی ﺑﻮﺩ ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﺷﺪﻩ.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﻬﺮﻳﮕﺮی ﻣﺼﺮ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ، ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻪ ﺯﻧدگی ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﮔﺎمه ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺮسی ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ۱۳ ﺑﺪﻭ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺷﺪ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﻳﺪﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﺎﺩﻣﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍی ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯی ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺼﺮ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﮔﺴﺘﺮه ﮔﻴﺘﺎیی- ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺭﺍیی ﻭ ﻓﺮﻫﻨگی ﺍﻳﺮﺍﻧﺸﻬﺮ ﻗﺮﺍر ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﺯ ﺳﻮی ﺩﻳﮕﺮ یکی ﺍﺯ ﻛﻬﻦﺗﺮﻳﻦ ﺗﺎﺑﻮﻫﺎیی ﻛﻪ ﺩﺭباره ۱۳ گفته میﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺎﻭﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﻨﺪﻭﻳﻴﺴﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ می‌ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﮔﺮ سیزده نفر ﺩﺭ یک‌جا ﮔﺮﺩ ﺁﻳﻨﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺪﺷﺎﻧسی میﺁﻭﺭﺩ.! ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﺭباره وایکینگ‌ها ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ میﺷﻮﺩ.

ﺑﺮﭘﺎیه ﺍﻧﺠﻴﻞ، ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺎﻡ ﺁﺧﺮ ﻣﺴﻴﺢ سیزده نفر ﺑﺎﺷﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩند ﻛﻪ ﻳکی ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻠﻴﭙﺎ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ.
ﺑﺮﭘﺎیه ﺑﺮخی ﺑﺎﻭﺭﻫﺎی ﻣﺮﺩمی یکی ﺍﺯ ﮔﻤﺎﻧﻪﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮهنگ‌هایی ﻛﻪ ﺳﺎل‌شان ﻣﺎهی- ﺧﻮﺭﺷﻴﺪی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻤﺎﺑﻴﺶ دوازده ﻣﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺎﻩ سیزدهم ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺳﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻮه ﺩﺭﺩﺳﺮ ﺑﺮﺍی ﺷﻤﺎﺭﺵ میﺑﺎﺷﺪ.
.
 آدینه(:جمعه) سیزدهم:
ﺍﺯ ﺳﺎل‌های۱۸۰۰ ﻣﻴﻼﺩی ﺩﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻳﺎ ﭘﺪﻳﺪه ﻧﺎﻣﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﺪﺷﺎنسی ﺩﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺭﻭﺯ ﺁﺩﻳﻨﻪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ سیزده ﺩﺭﻫﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺪﻧﺪ آدینه سیزدهم ﺑﺪﺷﮕﻮﻥ.
ﮔﻤﺎنه ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ یک ﺭﻭﺯ ﺁﺩاینه سیزدهم ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﭖ سیزده ﺷﻤﺸﻴﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﺎﻥKnightsTemplar ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ جنگ‌های ﺩینی ﺳﺪﻩهای۴ به پایان برسد۱۳-۱۲-۱۱.
.
۱۳ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺩﺭ ادیان ﺩﻳﮕﺮ:
ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻨﺪﻭﺍﻥ ﺭﺳﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﻛسی ﺑﺮﺍی ﺍﻭ ﺟﺸﻦ ﺭﻭﺍﻥ میﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻨﺪی ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻬﺮﺍﻧﻮیTehranvi میﮔﻮﻳﻨﺪ. ﺑﺮﭘﺎیه ﺳﺘﺎﺭﻩﺷﻨﺎسی ﻫﻨﺪی ﻧﺎﻣﮕزﺍﺭی ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪﻧﺸﺎﻥ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩﺍﺳﺖ.
ﺩﺭﻭﻍ و ﺷﻮخی ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻳﺎ نخست ﺁﻭﺭﻳﻞ:
ﺩﺭﻭﻍ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍی ﺑﺮﺍی ﺳﺮﮔﺮمی ﻭ ﺧﻨﺪﻳﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ یکی ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪیﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻳﺮﺍنی ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓﻫﺎی ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﻭﻍﻫﺎی ﺭﻭﺯ یکم ﺁﻭﺭﻳﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺭﻭﻍﻫﺎ ﻭ ﺷﻮخیﻫﺎی ﺳﻴﺰﺩﻩﺑﺪﺭ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺯ نخست ﺁﻭﺭﻳﻞ، ﻫﺮ ۴ﺳﺎﻝ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ۱۳ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ۱۲ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ.
یکم ﺁﻭﺭﻳﻞ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻮﺭﻩﻫﺎی ﺭﻭﻡ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﺭﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺁﺗﻴﺲ ﺍﻳﺰﺩ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﺩی. ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺧﻨﺪﻳﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻣﺮﻳﻜﺎییﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ نخست ﺁﻭﺭﻳﻞ ﺍﺯ ﺭﻭﺵﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻭ ﮔﺎهی ﺷﮕﻔتی ﺑﺮﺍی ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﻮخی ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ بکار گفته و بهره می‌برند.
ﺩﺭ ﻫﻨﺪ، ﻳک ﺭﻭﺯ پیش ﺍﺯ یکم ﺁﻭﺭﻳﻞ ﺟﺸﻦ ﻫﻮلی ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ میﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺭﻭی ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﻧﮓ میﭘﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﺩی میﻛﻨﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺯ یکم ﺁﻭﺭﻳﻞ، ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺑﺮ ﺭﻭی ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺁﺭﺩ میﭘﺎﺷﻨﺪ.
ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﺭﻭﺯ یکم ﺁﻭﺭﻳﻞ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﻣﺎهی میﻧﺎﻣﻨﺪ. ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮی ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ، ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻛﺎﻏﺬ می‌چسبانند ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭی ﺁﻥ نگاره گونﻩای ﻣﺎهی ﻛﻪ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ میﺍﻓﺘﺪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ. آرمان ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻛﺎﺭ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺩی ﻛﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﺴﭙﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ مانند ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺎهی، ﺯﻭﺩ ﺑﻪﺩﺍﻡ میﺍﻓﺘﺪ.
ﺩﺭ ﺑﺮخی ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻴﻮﺯﻳﻠﻨﺪ، ﺍﻳﺮﻟﻨﺪ، ﺍﻧﮕﻠﻴﺲ، ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﻴﺎ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻘﺎی ﺟﻨﻮبی ﺷﻮخی یکم ﺁﻭﺭﻳﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺴﻴﻦ ﻫﻢ ﺷﻮخی ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎیی ﺧﺮﺩﺍﻥ ﺁﻭﺭیلی Aprilfools میﮔﻮﻳﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎی ﺩﻳﮕﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ، ﻛﺮﻩﺟﻨﻮبی، ﺭﻭﺳﻴﻪ، ﻫﻠﻨﺪ، ﺁﻟﻤﺎﻥ، ﺑﺮﺯﻳﻞ، ﻛﺎﻧﺎﺩﺍ ﻭ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺷﻮخی ﺩﺭ تمام ﺭﻭﺯ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎیی ﻛﻪ میان بیﺧﺮﺩی ﻭ یکم ﺁﻭﺭﻳﻞ ﭘﻴﺪﺍ میﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﻛﺎﻧﺘﺮﺑﺮی ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﺎﻳﻪ ﺩﺭ ﺳﺪﻩﻫﺎی ﻣﻴﺎنی ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ۲۵ﻣﺎﺭﭺ ﺑﻮﺩ (ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﺎ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻛﻪ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ) و چه‌بسا ﺩﺭ بخش‌هایی ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺳﺎﻝﻧﻮ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻫﺎی ﭼﻨﺪی ﺟﺸﻦ میﮔﺮفتندکه پایانش روز نخست آوریل، تیر روز خودمان بود.
ﺑﺮﭘﺎیه یک ﮔﻤﺎﻧﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ پی ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴک ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﮊﺍﻧﻮﻳﻪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﺷﻴﻮه ﻗﺪﻳﻢ ﻧﻮﺭﻭﺯ میﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ میﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ بیﺧﺮﺩ میﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. ﺭسمی ﺷﺪﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮی ﺍﺭﻭﭘﺎی مسیحی ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ۱۵۶۴ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ.
.
ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮی:
ﺟﺸﻦ ﺗﻴﺮ ﺭﻭﺯ/ ﺭﻭﺯ زیستگاه - ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﻭ ﺁﺏ / ﭘﺎﻳﺎﻥ ﮔﺎمه ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﺸﻦ ﭘﺎﻳﺎنی ﺭﻭﺯﻫﺎی ﻧﻮﺭﻭﺯی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺎﺩی ﺑﺮﺍی ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﺮﺍﻭﺍنی ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺁﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎلیﻧﻮ ﻭ ﺟﻮﺍﻥﺷﻮی ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﻫﻤﻴﺸگی.
ﺁﺏ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺯﺭتشتی ﻧﻤﺎﺩ ﻫﺌﻮﺭﻭﺗﺎﺕ / ﺧﺮﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﺎﺭﺳﺎیی ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺷﺪﻥ(ﺧﺮﺩ) ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﻭ ﺭﺳﺘنتیﻫﺎ ﻧﻤﺎﺩ ﺍﻣﺮﺗﺎﺕ/ﺍﻣﺮﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﺎ بیﻣﺮﮒ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﻨﺶ ﺭﻭﺍﻥﺷﺪﻥ، ﺭﺷﺪﻛﺮﺩﻥ، ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎﻫﻢ (ﺳﺒﺰﻩ ﺑﻪ ﺁﺏ گزﺍﺷﺘﻦ) ﺑﻪ ﻣﻴﻨﺶ ﺟﻮﺍﻥ ﺷﺪﻥ همیشگی ﻭ ﺑﺎﻟﺶ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ می‌باﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺭﺍ می‌توﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﻨﺶ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﮔﺎمه ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﭘﺎی ﮔزﺍﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﺎمه ﺗﺎﺯﻩﺍی ﺑﻪﺷﻤﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ. ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﺸﺎنه ﺍﻓﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﺑﺨشی ﻭ ﻧﻪ ﺟﺎﻥﮔﻴﺮی/ﺟﺎﻥﻓﺸﺎنی ﺁﺭﺵ.
ﻣﺎ ﺩﻳﻦ بهی ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﻨﮓﺍﻓﺰﺍﺭ ﺭﺍ ﺯﻣﻴﻦ میﮔزﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﺁشتی‌ﺟﻮی ﺍﺳﺖ.
چنانچه ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﭘﺪﺍﻓﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﺯﺍﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ میﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﻛﻴﻦ ﻭ ﺩﺷﻤنی ﺑﻛﺎﺭ ﺭﻭﺩ هرآینه همین که ﻛﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻐﺶ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻥبخشی ﻭ ﺯﻧﺪگی ﺧﻮﺍهی ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ.
.
ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺎﺳﺘﺎنی ﺍﻳﺮﺍﻥ:
ﭘﻴﺶ ﺍﺯ اشوﺯﺭﺗﺸﺖ ﻧﻴﺰ ﻛﺎﺭ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺑﺎد ﺑﺮﺩﻥ ﻣﻬﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﻪﺟﺎی ﮔﻴتی ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻬﺮ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻮﻩ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﺸﻦ ﺗﻴﺮﮔﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻳﻴﻦ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﺍی ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻴﻦ ﻛﻬﻦ میﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻮﺭه ﺁﺭﺵ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺁﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ میﺑﺮﺩ تا ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ میﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩی ﺩﻭﺭ ﺑﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﻧﺪه ﺟﻨﮓ ﻭ ﻫﻢ ﻛشی ﻭ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﻨﺪه ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﻫﻤﺰﻳﺴتی ﺷﻮﺩ.

ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻜته ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭی میﺷﻮﺩ که ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭباره ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺮﮒ ﺁﺭﺵ ﮔﻔﺘﻪ میﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﻓﺮﺧﻨﺪﻩ میﺷﻤﺎﺭﻧﺪ، ﺑﻪﺩﺭﺳتی ﻭﺍﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺭﺵ ﻧمیﻣﻴﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻧمیﺑﺎﺯﺩ چنانچه ﺟﺎﻥ میﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ میﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ میﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ میﺑﺎﻟﺪ ﻭ میﺍﻓﺰﺍﻳﺪ.
.
ﺳﺒﺰﻩﮔﺮﻩﺯﺩﻥ:
ﻣﻴﺘﺨﺖﻫﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺟﻮﺍﻧﻪﺯﺩﻥ ﻭﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﻳﺶ ﻣشی ﻭ ﻣﺸﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﺩﺭﻫﻢ ﺗﻨﻴﺪﻩ ﻭ بهم ﭘﻴﭻ ﻭ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺩ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺘﻮﺭﻩﺍی میﺑﺎﺷﻨﺪ. ﭘﺲ ﺳﺒﺰﻩ ﮔﺮﻩﺯﺩﻥ ﻧﻤﺎﺩی ﺍﺯ ﭘﻴﻮﻧﺪ سرشتی ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩﻳﻦ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﺍی ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺯﻧﺪی ﻭ هستی است.
.
ﺩﺭﻭﻍ ﺳﻴﺰﺩﻩ:
ﻣﺎ ﻧﻴﺎﺯی ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭی ﺍﻳﻦ ﺭﺳﻢ ﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺮﺍی ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻪ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺷﻤﺮﺩﻩ میﺷﻮﺩ چه‌بسا که ﺍﮔﺮ هم ﺑﺮﺍی ﺷﻮخی ﺑﺎﺷﺪ هرآینه ﻣﻬﻤﺘﺮ و با ارزشتر ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻪﮔﻔﺘﻪﺍی ﺷﻮخی ﻛﻪ ﺑﻪرﺍﺳتی ﺷﻮخی ﻧﺒﻮﺩﻩ همانا ﮔﻮﻧﻪﺍی ﻛﻮﭼک ﺷﻤﺎﺭی ﻭ خوار ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﺪﻑ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯی ﻳک ﺁﻳﻴﻦ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﺎ یک ﺁﻳﻴﻦ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻪ ﺳﻴﺎسی، ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻛﻨﺴﺘﺎﻧﺘﻴﻦ.
ﭘﺲ میﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺁﻟﺖﺩﺳﺖ ﻳک ﺑﺎﺯی ﺁﻟﻮﺩه ﻓﺮﻫﻨگی- ﺳﻴﺎسی ﺷﺪﻩﺍﻳﻢ ﻭ به‌رﺍﺳتی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ میﺍﻧﺪﺍﺯﻳﻢ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ میﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺭﺍﺳتیﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﺭﺍﺳتیﺟﻮی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ به‌زﻳﺮ میﻛﺸﻴﻢ ﻭ ﺑﻬﺎنه ﺁن ﺭﺍ ﻫﻢ ﺷﺎﺩی میﺷﻤﺎﺭﻳﻢ.
✍️موبد مهندس کامران جمشیدی
------------------
برای پاسداشت زاستار و زیستگاه خود و دیگر جانوارن کوشا باشیم و آن را آلوده و ویران نکنیم تا همه در تندرستی و آرامش آسایش به‌سر ببرند.

نقل از درگاه ایرانیان زرتشتی