استاد پورداوود، در کتاب فرهنگ ایران باستان درباره «فروردين» می نویسد: «فرور» يا «فرورد» از يك واژه فرس هخامنشی به ما رسيده است.
اين واژه در يك نام ویژه در سنگ نبشته‌ي بیستون به جا مانده. فرورتي برابر است با واژه‌ي اوستايي «فروشي» Fravashi كه در پهلوی «فروهر» Fravahr شده است. فروشي در اوستا يكي از نيروهاي نهاني است كه پس از درگذشت آدمي با روان و دين از تن جدا گشته به سوي جهان مينوي گرايد. آن چنان كه در اوستا آمده فروشي (فرورتي) نيرويي است كه اهورمزدا از براي نگهداري آفريدگان نيك ايزدي از آسمان فرو فرستاد و نيرويي است كه سراسر آفرينش نيك از پرتو آن پايدار است.
پيش از آن كه اهورامزدا جهان خاكي را بيافريند، فرورد هر يك از آفريدگان نيك اين گيتي را در جهان مينوي زبرين بيافريد و هر يك را به نوبه خود از براي نگهداري آن آفريده جهان خاكي، فرو مي‌فرستد و پس از فنا و زوال آفريده، فرورد آن، ديگرباره، به سوي آسمان گرايد و به همان پاكي و تقدس ازلي بماند. فرودگ یا فروردینگان جشنی است برای یادبود درگذشتگان و از آنجا که در فرهنگ ایرانی ، آیین های سوگواری وجود ندارد، این مراسم به صورت جشن برگزار می شود و مردم روان درگذشتگان را هم در شادی خود شرکت می دهند.
در جشن فروردینگان مراسم خاصی در بزرگداشت روان درگذشتگان برگزار می شود.
در جشن فروردینگان که امروزه بیشتر به جشن فرودگ معروف است، ایرانیان بر سر مزار درگذشتگان خود می روند و برای خشنودی روان ها عود و کندر آتش می زنند و گل و گیاه و میوه و شمع و لرک بر سر مزار می گذارند.
نقل از درگاه سرزمین اهورایی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر