گروهی از خاورشناسان دو واژهٔ گئوش و اوروان را تحت الفظی و واژه به واژه به (روان گاو) ترجمه کرده اند. بدون توجه به معنای دیگری که برای آنها وجود دارد که در ساختار دینی و فلسفی جر جامعهٔ انسانی و روان جهان متصور نیست. جهانی که از بیدادگری و آشفتگی رنج می برد و در جستجوی راهنمایی اخلاقی و آموزگار اجتماعی است که صلح و آرامش برقرار سازد و جهان وجهانیان را خوشبخت کند. اگر انسانی از سپنتامئینیو پیروی کند و کردارش را با آن هماهنگ سازد به سوی راستی و حقیقت می رود و در این صورت است که اهورامزدا ضمیر جامعه و روان جهانیان را خوشبخت می کند و موجب خوشنودی (وُهومن) که بنیان خردمندی و نیک اندیشی است می شود.
سرچشمهٔ خوشبختی و خوشنودی اهورامزدا است. پاره ای از مترجمین گاتاها واژهٔ خشنوشا را به(خشنودکنم،خرسند کنم ، خوشبخت کنم) در حالت اول شخص تک تصور کرده اند و در نتیجه به مفهومی معکوس و کاملا نادرست می رسند، بدین ترتیب که انسانست که باید اهورامزدا و خدا را شاد و خوشبخت کند در حالیکه اهورامزدا خود آفریننده شادی و خوشبختی است و نیازی به شاد شاد شدن از سوی انسان ندارد.
در این بند گفتگو از سپنتامئینیو، آن گوهر مینوی و ستودنی است که انسان با کمک و پشتیبانی آن می تواند به سوی خوشبختی و
حقیقت رهبری شود، بنابراین هرگونه تعبیر و ترجمهٔ واژه های گئوش اوروان، بهغ غیر از روان جهان و ضمیر جامعه انسانی غیر منطقی و اشتباه بزرگ است. گروهی از خاورشناسان چنین می پندارند که در زمان زرتشت، گاو وسیلهٔ سودمندی برای زیست و زندگی اقتصادی بوده است و چون مردم بیابانگرد که کارشان چپاول بوده گاو را می دزدیده اند و قربانی می کردند ماموریت زرتشت آن بوده که که قربانی کردن و کشتن گاو را نهی کند. تیمار کردن و رساندن علوفه به آن چارپا را آموزش دهد.این نظریه
بسیار سطحی و بی ارزش است و نمی تواند در ارتباط با یک آموزش اخلاقی یا مکتب فلسفی باشد.
دین زرتشت بر پایهٔ خردگرایی و درک حقیقت زندگی و جهان هستی استوار شده است، دین هر کس با وجدان و ضمیر باطن او یعنی دَئنا هماهنگ است، باور شخصی و ریشه دار است. چون پایهٔ دینِ زرتشت بر خردمندی و بنیان دانایی استوار است بنابراین وجدان و سرشت انسان نیز در این دین با خرد پیوستگی و هماهنگی کامل دارد.
رسیدن به حقیقت در مراحل زندگی و رابط اجتماعی فقط از راه درک حقیقت و بر پایهٔ خردگرایی امکان دارد.🔥🔥🔥
پژوهش و نوشته:
دکتر آبتین ساسانفر 🌹
نقل از درگاه زرتشت و مزدیسنان
سرچشمهٔ خوشبختی و خوشنودی اهورامزدا است. پاره ای از مترجمین گاتاها واژهٔ خشنوشا را به(خشنودکنم،خرسند کنم ، خوشبخت کنم) در حالت اول شخص تک تصور کرده اند و در نتیجه به مفهومی معکوس و کاملا نادرست می رسند، بدین ترتیب که انسانست که باید اهورامزدا و خدا را شاد و خوشبخت کند در حالیکه اهورامزدا خود آفریننده شادی و خوشبختی است و نیازی به شاد شاد شدن از سوی انسان ندارد.
در این بند گفتگو از سپنتامئینیو، آن گوهر مینوی و ستودنی است که انسان با کمک و پشتیبانی آن می تواند به سوی خوشبختی و
حقیقت رهبری شود، بنابراین هرگونه تعبیر و ترجمهٔ واژه های گئوش اوروان، بهغ غیر از روان جهان و ضمیر جامعه انسانی غیر منطقی و اشتباه بزرگ است. گروهی از خاورشناسان چنین می پندارند که در زمان زرتشت، گاو وسیلهٔ سودمندی برای زیست و زندگی اقتصادی بوده است و چون مردم بیابانگرد که کارشان چپاول بوده گاو را می دزدیده اند و قربانی می کردند ماموریت زرتشت آن بوده که که قربانی کردن و کشتن گاو را نهی کند. تیمار کردن و رساندن علوفه به آن چارپا را آموزش دهد.این نظریه
بسیار سطحی و بی ارزش است و نمی تواند در ارتباط با یک آموزش اخلاقی یا مکتب فلسفی باشد.
دین زرتشت بر پایهٔ خردگرایی و درک حقیقت زندگی و جهان هستی استوار شده است، دین هر کس با وجدان و ضمیر باطن او یعنی دَئنا هماهنگ است، باور شخصی و ریشه دار است. چون پایهٔ دینِ زرتشت بر خردمندی و بنیان دانایی استوار است بنابراین وجدان و سرشت انسان نیز در این دین با خرد پیوستگی و هماهنگی کامل دارد.
رسیدن به حقیقت در مراحل زندگی و رابط اجتماعی فقط از راه درک حقیقت و بر پایهٔ خردگرایی امکان دارد.🔥🔥🔥
پژوهش و نوشته:
دکتر آبتین ساسانفر 🌹
نقل از درگاه زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر