💠 مهادین (اصلی) ترین ویژگی مرتو (انسان) در جهانبینی و فرهنگ زرتشتی، "آزادکامی (اختیار)" نام دارد. مهندی (اهمیت) این ویژگی در آموزش های اشو زرتشت تا آنجایی است که او در چهارمین سروده خود، آزادکامی مرتو را خواست اورمزد می داند و در سیزدهمین سروده خود می گوید: <آن کس که نیک می اندیشد یا بد، یابش (وجدان) و گفتار و کردار خود را نیز چنان خواهد کرد و خواهش او پیرو گزینش آزادکامانه او خواهد بود.>
💠 این پافشاری اشو زرتشت بر آزادکامی مرتو، چنان هنایشی (تاثیری) بر فرهنگ زرتشتی نهاده که یکی از کرده (فصل) های نسک (کتاب) ارجمند "دینکرد سوم"، تنها در پیوند با همین فراپرس (مسئله) نگاشته شده است. در نخستین سهان (جمله) از این کرده، ویژگی آزادکامی در زمین، تنها از بهر مرتوگان (بشریت) دانسته شده و در ادامه اش به پیروی از گاتها چنین آمده: <آیین خداوند، چنان است که مردم آزادکام، بر خواست و کام خود شهریار اند.> بیک (ولی) آزادکامی در زندگی مرتو چه جایگاهی دارد؟
💠 برای پاسخ به این پرسش، بیایید بازگردیم به سومین سروده گاتها؛ جایی که در آن، جهان آموزگار زرتشت، نگرش ژرف خود را پیرامون زندگی مرتو بازگو می کند. او در این سروده، برای نخستین بار در جهان، این دیدگاه را پیش می کشد که مهادین ترین جستار (موضوع) در زندگی مرتو، کشمکشی پیوسته و گسترده در سراسر زندگی اوست که دو سوی آن را دو نیروی نیکی و بدی برمی سازند. او که ریشه و بن این دو نیرو را دو "مینو" یا دو شیوه اندیشیدن می داند، در اینباره می گوید: <آنگاه که در آغاز، آن دو مینو به هم رسیدند، زندگی و نازندگی را پدید آوردند.>
💠 در ادامه همین سخن و در همین سروده است که زرتشت، نیکی را هماهنگ با اشا و بدی را در ستیز با آن برمی شمارد. "اشا" چنانچه در نوشتارهای پیشین پیرامونش گفته شده، همان هنجار هستی است؛ هنجاری که سراسر جهان بر پایه آن کار می کند و از این رو، هر مرتو برای دستیابی به خوشبختی راستین، می باید چنانچه در نیایش گرامی "اشم وهو" آمده است، زندگی خود را با آن هماهنگ نماید. کسانی که به این هماهنگی دست یابند، اشون خوانده می شوند. واژه "اشون" در گاتها همچنین برنامی (عنوانی) است که زرتشت با آن از رهروان خود یاد می کند. از همین رو، چنانچه در نوشتار پیشین در اینباره پرداخته شد، همادین (کلی) ترین شناسش (تعریف) از یک زرتشتی، با همین واژه انجام می گیرد. بر این پایه، پیوندی که یک مرتوی زرتشتی با سراسر هستی دارد، بر راستی و اشویی زیستن یا همزیستی سازنده با آن استوار است.
💠 هرآینه (البته) این همزیستی هرگز به چم (معنی) آسودگی از کار جهان و چیزهایی از این دست نیست؛ وانگه (بلکه) به چم همازوری (اتحاد) و همکاری اشونان برای دستیابی به نهشتی (وضعیت) جهانی به نام "اوشتا" یا نیکبختی همگانی می باشد. نیکبختی ای که به چم آبادانی سراسر جهان و شادزیستی همگی جهانیان است. این نهشت نیز هرگز نزدیک نخواهد شد؛ مگر با کار و کوشش بی دریغ اشونان جهان در راستای پیشرفت خانه، شهر یا روستا، و میهن خویش.
💠 اینک بر پایه آنچه تا اینجا گفته شد، یک بهدین بر پایه بینش زرتشتی، خود را در میانه رزمگاهی می بیند که همه دیگر مرتوها نیز در آن باشندگی دارند. بیک او در این رزمگاه یک برده نیست و به همین چرایی، از نیرویی به نام "کردار آزادکامانه" برخوردار است. دینکرد سوم در اینباره می گوید: <کردار آزادکامانه به چم شهریاری مردم بر خواست و کام خود در پذیرفتن یا نپذیرفتن کار نیک یا بد است>. به شوند (سبب) برخورداری مرتوگان از همین نیروست که آنها بر پایه نسک پهلوی "مینوی خرد"، در این رزمگاه به سه بخش دسته بندی می شوند. بخش نخست که در مینوی خرد، "مردم" یا همان مرتوی راستین نامیده می شوند، کسانی اند که در این رزمگاه، به سپاه نیکی می گروند. بخش دوم که "نیم-مردم" خوانده می شوند، تنها بر پایه کام (میل) خود رفتار نموده و از این رو، گاه به سود سپاه نیکی می رزمند و گاه نیز به سود سپاه بدی. همچنین بخش سوم که "نیم-دیو" نام دارند، کسانی اند که به سپاه بدی می پیوندند.
💠 در پایان آنکه برابر دین بهی، خویشکاری (وظیفه) همگی بهدینان در جایگاه "مردمی اشون" آنست که در همه زندگی خود بکوشند تا با همه توان و در اندازه خود، از آزادکامی خویش برای "فرشگرد" یا دگرگون ساختن جهان به جایی بهتر برای زیستن بهره گیرند. دگرگونی ای که تنها هنگامی پدید خواهد آمد که هر مرتو بیاموزد که در زندگی نباید بیکار بماند؛ وانگه باید از همه توانایی خود در هر اندیشه، گفتار و کردار بهره جوید تا نیکی را بگستراند و با بدی بستیزد. همچنین او باید بر پایه نیایش گرامی "یتااهو"، جهان را به ایستار (حالت) آرمانی خود که جهانی بر پایه اشاست، نزدیک گرداند.
✍️بهدین تیرداد نیک اندیش
💠 این پافشاری اشو زرتشت بر آزادکامی مرتو، چنان هنایشی (تاثیری) بر فرهنگ زرتشتی نهاده که یکی از کرده (فصل) های نسک (کتاب) ارجمند "دینکرد سوم"، تنها در پیوند با همین فراپرس (مسئله) نگاشته شده است. در نخستین سهان (جمله) از این کرده، ویژگی آزادکامی در زمین، تنها از بهر مرتوگان (بشریت) دانسته شده و در ادامه اش به پیروی از گاتها چنین آمده: <آیین خداوند، چنان است که مردم آزادکام، بر خواست و کام خود شهریار اند.> بیک (ولی) آزادکامی در زندگی مرتو چه جایگاهی دارد؟
💠 برای پاسخ به این پرسش، بیایید بازگردیم به سومین سروده گاتها؛ جایی که در آن، جهان آموزگار زرتشت، نگرش ژرف خود را پیرامون زندگی مرتو بازگو می کند. او در این سروده، برای نخستین بار در جهان، این دیدگاه را پیش می کشد که مهادین ترین جستار (موضوع) در زندگی مرتو، کشمکشی پیوسته و گسترده در سراسر زندگی اوست که دو سوی آن را دو نیروی نیکی و بدی برمی سازند. او که ریشه و بن این دو نیرو را دو "مینو" یا دو شیوه اندیشیدن می داند، در اینباره می گوید: <آنگاه که در آغاز، آن دو مینو به هم رسیدند، زندگی و نازندگی را پدید آوردند.>
💠 در ادامه همین سخن و در همین سروده است که زرتشت، نیکی را هماهنگ با اشا و بدی را در ستیز با آن برمی شمارد. "اشا" چنانچه در نوشتارهای پیشین پیرامونش گفته شده، همان هنجار هستی است؛ هنجاری که سراسر جهان بر پایه آن کار می کند و از این رو، هر مرتو برای دستیابی به خوشبختی راستین، می باید چنانچه در نیایش گرامی "اشم وهو" آمده است، زندگی خود را با آن هماهنگ نماید. کسانی که به این هماهنگی دست یابند، اشون خوانده می شوند. واژه "اشون" در گاتها همچنین برنامی (عنوانی) است که زرتشت با آن از رهروان خود یاد می کند. از همین رو، چنانچه در نوشتار پیشین در اینباره پرداخته شد، همادین (کلی) ترین شناسش (تعریف) از یک زرتشتی، با همین واژه انجام می گیرد. بر این پایه، پیوندی که یک مرتوی زرتشتی با سراسر هستی دارد، بر راستی و اشویی زیستن یا همزیستی سازنده با آن استوار است.
💠 هرآینه (البته) این همزیستی هرگز به چم (معنی) آسودگی از کار جهان و چیزهایی از این دست نیست؛ وانگه (بلکه) به چم همازوری (اتحاد) و همکاری اشونان برای دستیابی به نهشتی (وضعیت) جهانی به نام "اوشتا" یا نیکبختی همگانی می باشد. نیکبختی ای که به چم آبادانی سراسر جهان و شادزیستی همگی جهانیان است. این نهشت نیز هرگز نزدیک نخواهد شد؛ مگر با کار و کوشش بی دریغ اشونان جهان در راستای پیشرفت خانه، شهر یا روستا، و میهن خویش.
💠 اینک بر پایه آنچه تا اینجا گفته شد، یک بهدین بر پایه بینش زرتشتی، خود را در میانه رزمگاهی می بیند که همه دیگر مرتوها نیز در آن باشندگی دارند. بیک او در این رزمگاه یک برده نیست و به همین چرایی، از نیرویی به نام "کردار آزادکامانه" برخوردار است. دینکرد سوم در اینباره می گوید: <کردار آزادکامانه به چم شهریاری مردم بر خواست و کام خود در پذیرفتن یا نپذیرفتن کار نیک یا بد است>. به شوند (سبب) برخورداری مرتوگان از همین نیروست که آنها بر پایه نسک پهلوی "مینوی خرد"، در این رزمگاه به سه بخش دسته بندی می شوند. بخش نخست که در مینوی خرد، "مردم" یا همان مرتوی راستین نامیده می شوند، کسانی اند که در این رزمگاه، به سپاه نیکی می گروند. بخش دوم که "نیم-مردم" خوانده می شوند، تنها بر پایه کام (میل) خود رفتار نموده و از این رو، گاه به سود سپاه نیکی می رزمند و گاه نیز به سود سپاه بدی. همچنین بخش سوم که "نیم-دیو" نام دارند، کسانی اند که به سپاه بدی می پیوندند.
💠 در پایان آنکه برابر دین بهی، خویشکاری (وظیفه) همگی بهدینان در جایگاه "مردمی اشون" آنست که در همه زندگی خود بکوشند تا با همه توان و در اندازه خود، از آزادکامی خویش برای "فرشگرد" یا دگرگون ساختن جهان به جایی بهتر برای زیستن بهره گیرند. دگرگونی ای که تنها هنگامی پدید خواهد آمد که هر مرتو بیاموزد که در زندگی نباید بیکار بماند؛ وانگه باید از همه توانایی خود در هر اندیشه، گفتار و کردار بهره جوید تا نیکی را بگستراند و با بدی بستیزد. همچنین او باید بر پایه نیایش گرامی "یتااهو"، جهان را به ایستار (حالت) آرمانی خود که جهانی بر پایه اشاست، نزدیک گرداند.
✍️بهدین تیرداد نیک اندیش
نقل از کانال دیار زرتشت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر