آگاهی ایرانیان باستان از گرد بودن زمین و اشاره به گِرد بودن زمین در اوستای پاک

گردش زمين به دور خورشيد و #کروی بودن آن، اگر چه امروزه جستاری شناخته شده‌ است و همگان به آن باور دارند، ولی تا چند سد سال پيش از دیدگاه اروپاييان يک جستار ناشناخته بود. غربیها زمين را ایستا(ثابت) می پنداشتند و باور داشتند که خورشید به دور زمین می گردد. آنها هتا گالیله را به همین جرم که می گفت زمین گرد است و به دور خورشید می گردد، دادگاهی کردند. ولی گالیله نخستین فردی نبود که گرد بودن زمین را پیدا کرد، بلکه چند هزار سال پیش از آن در #اوستا به اين جستار اشاره شده‌است.

در كتاب ورجاوند اوستا چندين بار از گرد بودن زمين و گردش آن گفت‌و‌گو شده و آن را با واژه «سكارنا» به چم(معنی) گرد و گردنده و گوی مانند بودن بيان داشته‌است.

در «آبان‌يشت» بخش ۳۸ آمده‌است كه:
«نريمان گرشاسب آرزو كرد كه در روی اين زمين فراخ و گرد و گردنده دور كرانه بتازد و بر دشمن چيره شود».

در بخش ۹۵ «مهريشت»، از مهر ياد شده و آمده‌است كه:
«مهر در هر غروب و آغاز شب به روی كره‌زمين می آيد و دو كرانه اين زمين فراخ گرد و گردنده دور كرانه را می پيمايد».

 فردوسی بزرگ هم نزدیک به ۵۰۰ سال پیش از گالیله می زیسته نیز در شاهنامه به گرد بودن زمین اشاره کرده است:  

جهان پر شگفت است و تن هم شگفت
نخست از خود اندازه باید گرفت

دگر آنکه این گرد گردان سپهر
همی نو نمایدت هر روز مهر    

این چالش شناخت دیرینه ایرانیان از گیتی و زمین را به خوبی نشان می دهد. ایرانیان هتا مدارهای نیمروزی (نصف النهار) به دور زمین را نمودار سازی کرده بودند و مرکز آغاز آن شهر  «نیمروز» (سیستان امروزی) بود که امروزه زورگویان(استعمارگران) غربی به جای شهر نیمروز از گرینویچ همچون سرچشمه زمان یاد می کنند.

نقل از کانال کهن دیار