نسک( :کتاب) وندیداد، که در اوستا به گونه «وی دَاِوَه داتَه» آمده است، گنجینه‌ای از باورها و دستورهای (:قوانین، احکام) گردآوری شده و باورهای کهن ایرانیان پیش از زرتشت است که سده‌ها سپری شده تا اندک اندک فراهم گشته است. این دستورو سفارش ها برای پیشگیری و درمان نیازهای بهداشتِ تنی و هازمانی(:اجتماعی)، چاره بیماری‌ها، زدودنِ پلیدی‌ها، بیرون بردن (دفع) مًردار (هرگونه جسدی)، و آداب زندگی و غیره استفاده داشته است.
با آغاز یکتاپرستی ایرانیان و پیروی از آیین راستی و خرد که به سفارش اشوزرتشت روی داد و به آرامی گسترش یافت، پس از آن باورهای وندیدادی همراه با اینگونه سفارشها و دستورها کاربرد آنچنانی نداشته و شاید اندک اندک فراموش می‌گشته است. پس از زرتشت، دکانداران دینی که «کرپانها» نام داشتند، باردیگر باورهای وندیدادی را گسترش دادند و برای بازارگرمی باورهای پنداری خود این بار با ترفندی تازه دستورها(:احکام) وندیدادی را به‌نام زرتشت تمام کردند. درآغاز هربندی از دستورهای وندیداد اضافه کردند:«پِرِسَت زَرًه توشترَه اَهورِم مَزدام»(زرتشت از اهورامزدا پرسید) و دربند پس از آن «اهورامزدا» پاسخ خویش را به ریخت(:شکل) دستور(:احکام)، برای زرتشت پاسخ داده است.
آشکار است که در سرودهای اشوزرتشت در گاتها، هیچگاه پرسش و پاسخی به این شیوه میان اشوزرتشت و اهورامزدا پیش نیامده است که «اهورامزدا» دستور و پاسخی داده باشد و آنهم پاسخ به نکته‌های خرافی و پندارهایی کهنه چنانکه در «وندیداد» آمده است.
نقل از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر