ضمیر سوم شخص "او" در گویش پارسی به زن و مرد داده نمی شود.
دگرگون آن در زبانهای لاتین و عربی یافت می شود.
در زبان پارسی، اگر در جایی به جنسیت اشاره شود، برتری با زنان است.
در زبانهای لاتین و اروپایی چنین نیست.
ما می گوییم:
زن و شوهر
به جای:
husband and wife
ما می گوییم:
خواهر و برادر
بجای:
brother and sister
ما می گوییم:
زن و مرد
بجای:
men an women
ما می گوییم:
زن و شوهر،
چون هر مردی نسبت به همسرش، هویت شوهری پیدا می‌کند. ولی هویت "زن" همچنان پایدار می ماند.
به جای اینکه بگوییم:
man and wife
ما نمی گوییم: mankind،
می گوئیم: مرتوگان بشر)
ما هرگز در تاریخ، فرهنگ و ادبیات ایرانی؛ جنسیت را برتری نداده‌ایم.
اگر جایی نیاز بوده، سروری را به زنان واگذار کرده‌ایم.
در گویش پارسی، "زن" یک واژه و گزینه جداگانه است.
نه مثل wo/man (زاده شده ودر کنار مرد).
چنانچه بدون تعصب و غرور ملی نیز بنگریم.
در بیشتر تیره ها(اقوام) ایرانی، زن و مرد دوشادوش هم کار می کنند و نسبت به دیگری برتری ندارند
در اوستا "زن" نمانُو پَتِنی" به چمار(معنی) پادشاه خانه است، همان که در پارسی کدبانو نام گرفته، "کَد وکدَه" در گویش پهلوی به چمار خانه است.
نکته ارزشمند دیگر اینکه در باور دینی نیاکان این سرزمین؛ از شش فروزه(صفت) اهورایی یاد شده که مَرتُو(انسان) نیز می تواند این ویژگی ها را در خویش شکوفا گرداند، سه ویژگی زیبای آن اوج هویت زنان است. سپنته آرمیی تی(اشغ سپند و بی ریا)، هه اوروَتات(خُورداد و رسایی)، اَمِرَتات(جاودانگی).
کورش بزرگ، فردوسی نامدار و اندیشمندان راستین ایرانی نیز زن و بانو را ارج گذاشته جایگاه زن را کمتر از مرد ندانسته اند.
بیگمان به همین روی نام کشور اهورایی ما ایران نام دارد؛ نامی که تنها بر دختران، بانوان و مادران جلوه کرده است.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
برگرفته از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر