✅موسیقی و سرود خوانی در زمره هنرهای دینی کیش مانوی است. بنا به گواهی آگوستین قدیس، مانی نه تنها اهل موسیقی بود، بلکه سرچشمه ای ایزدی برای آن قایل میشد. در بعضی از دست نوشته های مکشوف در تورفان آمده که هنگام سرودخوانی، به ویژه در جشن بما یا مراسم بزرگداشت بزرگان دین، یک سرودخوان با گروه همنوازان اشعار دینی را با موسیقی می خوانده اند و دیناوران و نیوشایان نیز با آنها همراه می شده اند. در یکی از مینیاتورهای تورفان، نیایشگری را با آلت موسیقی نشان می دهد. اصولا سرودهای دوره ساسانی با موسیقی همراه بوده است. سرودهای مانوی به سه دسته تقسیم میشوند: سرودهای بلند که هر بخش آن اندام (عضو) نام داشت، آفرشنان (نیایش های بلند) نیایش هایی که خطاب به یکی از ایزدان یا به یکی از بلندپایگان کیش مانی خوانده می شده است؛ و سرودهای کوتاه (مهر) که در ستایش ایزدان، بزرگان دین یا در رثای آنها خوانده می شد. بسیاری از این سرودها را در روزهای دوشنبه (روز تعطیل رسمی مانویان) به صورت دسته جمعی در مانستان ها می خواندند.
✅ کاربرد اصطلاح پدوازگ' (پاسخ) دراین سرودخوانیها خود نشان می دهد که نخست سرودها به صورت دسته جمعی بوده و در بخش دوازگها همه باید پاسخ می دادند. این خود دال بر سنت ریشه دار هنر مانوی است از این گذشته، نام برخی از الحان موسیقی در سرودهای مانوی به صراحت به کار رفته است. در هر بخش که از الحان موسیقی نام برده می شد، آن قسمت از سرود بایست با همان آهنگ ویژه خوانده می شد. برخی از این الحان عبارت اند از: بهمن أوزخت (بهمن بخشوده شده)؛ رام و وشیداخ (رامش و اعتماد)؛ خویش نوا (آهنگ خویش)، تیتیت نوا (آهنگ تیتیت)، غدیه (آهنگ غدی)، پنجی خزان (دارای پنج نت قوی)
نقل از درگاه زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر