واژه «موبَد» از واژه «مَگوپَت» در اوستا برگرفته شده که به چم (:معنی) دانا است. آنزمان کسانی که بیشتر از دیگران دانش های گوناگون زندگی راباتجربه و نزد دانایان فراگرفته بودند و به راهنمایی مرتوگان (:مردم) می پرداختند«مگوپتان» (:دانایان) نامیده می شدند. چون این افراد آگاهی دینی نیز داشتند به پیشوایان دینی نیز نام آور (:معروف) شدند. آنها بایستی ویژگی های یک فرد آگاه، دانا، فرهیخته، پارسا، نیک اندیش، خوش گفتار ودرست کردار را داشته باشند. باساده زیستی خود، الگوی زندگی برای دیگران باشند. از هنگامی که موبدان در زمان ساسانی برآن شدند تا دولت وپادشاهی را نیز دردست بگیرند، به نیروی سیاسی پیش بینی نشده ای در تاریخ دین زرتشتی دست یافتند. در این دوران به شوه (:دلیل) آشنایی از جایگاه پیشوایان (:روحانیان) دین های واپسین که در ایران نیز نیایشگاه (:معبد) هایی را برای پیروان خود برپا کرده بودند، برخی از موبدان آن زمان خود را بالاتر از دیگران پنداشتند و همانند پیشوایان دین های دیگر، باوری نادرست را دراندیشه مردم جایگزین کردند که آنان چاپار (:واسطه و رابطه) بین مَرتو (:انسان) و خداوند خواهند بود. آشکار است که بینش زرتشت، چنین باوری را نمی پذیرد، اشوزرتشت که در جایگاه آموزگار وپیام آورراستی برای مردم جهان، از آن زمان تاکنون بوده نیز هیچگاه خود را بالاتر از دیگران ندانسته و چاپار (:رابطه و واسطه) بین مرتو (:انسان) و اهورامزدا ندانسته است. اکنون نیز کسی که خود را به جایگاه مگوپت (:آگاه ودانا) رسانده است. تنها شایسته شناخت و راهنمایی دیگران به راه راستی است. شاید موبدانی نیز باشند که خویش را همچنان برترو گونه گون تر از دیگران بدانند که باور تنومی (:شخصی) آنان خواهد بود.
«موبدیار»، یک واژه ساختگی پس از انقلاب اسلامی در ایران است که نادرست بوده و در فرهنگ دینی زرتشتیان جایگاهی ندارد. زیرا تا پیش ازانقلاب ایران، هیچگاه چنین واژه ای به کار نرفته است و برای زرتشتیان کشورهای دیگر نیز واژه «موبدیار» تازگی دارد.
نام وجایگاه پیشوایان دینی به یادگار مانده از روزگار باستان چنین است: موبد یا مَگوپت (:دانای دین)، هیربَد (:آموزگاردینی)، دَهموبَد(:همکار موبد) سه جایگاه کسانی بوده است که در بخش دینی خدمتگزار همبودگاه (:جامعه) بوده اند. در زمان ساسانی برای اینکه همانند فرهنگ دیگران، وَچَر (:فتوا) و دستورهای تازه ای نیز از سوی موبدان به مردم رسانده شود. برخی از موبدان برگزیده شدند و به نام وجایگاه "دستور" می رسیدند که بازهم در بینش زرتشت، «امر، جبر و دستور» دادن مشاهده نمی شود. آموزگار راستی انسان را در گزینش خود آزاد می داند بنابراین شایسته اینکه بهترین گفته ها با گوش شنیده شود، سپس هرکس برپایه دانایی راه خویش را برگزیند. در ادبیات پهلوی زمان ساسانی و سالها و سده ها پس از آن، راهکارها ودستوراتی به یادگار مانده که تراوش یافته ذهن پیشوایان آن دوران است که خود را بالاتر از دیگران به حساب آورده و خویشکاری (:وظیفه، تکلیف) برای دیگران برگزیده اند که بینش زرتشت این شیوه را نیز نمی پذیرد.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
نقل از درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر