ایرانیان روزگار باستان نخستین مردمانی بوده‌اند که به پاس ارج نهادن و سپاسگزاری از سالخوردگان روزی را در سال به بزرگداشت سالخوردگان ویژه کردند و این روز، ۲۵ شهریورماه هر سال بود و دیرینگی آن به سه هزار سال می‌رسد.
در آن زمان و تا ۱۴ سده‌ی پیش، روزهای هر ماه ایرانی نامی ویژه خوانده می‌شد و روز ۲۵ شهریور «اشیش وانگ Ashish vangh» نام داشت که روز بخشایش پروردگار، منش مینوی و روان پاک بود. ماه شهریور «شهرور shehrevar» واگویی می‌شد. پس از پایان کار فرمانروایی ساسانیان، چون در روزهای نوروز هم به دستبوس پیران خاندان رفتن رسم بود، این آیین به نوروز ویژه شد و رفته‌رفته روز سالخوردگان (۲۵ شهریور) کمرنگ و در ایران به فراموشی سپرده شد. ولی کشورهای دیگر و بیشتر از قرن بیستم آن را برای خود زنده کرده‌اند که در کشورهای انگلیسی زبان به «سینیور دی» شناخته می‌شود. نخستین قانون کیفر عمومی ایران عدم توجه فرزندان به والدین سالخورده را جرم شناخته بود که کیفری از درجه بِزه داشت. باید توجه داشت که از دو دهه پیش توجه به سالخوردگان و بازنشستگان در سراسر جهان چشمگیر شده است.
در سال 1720 میلادی جاماسب ولایتی که «دستور زرتشتیان» کرمان بود به بمبئی رفت تا تاریخچه «روز سالخوردگان در ایران» را با سایر محققان پارسی هند بنویسند و آن را زنده کنند که سپس‌ها مینوچهر هومجی از پارسیان بمبئی هند این کار را تکمیل کرد.
ژاپنی‌ها 15 سپتامبر (24 شهریورماه) را به عنوان روز سالخوردگان برگزار می‌کنند که گمان نمی‌رود در پیوند با روز باستانی سالخوردگان ایران باشد.
👈بنمایه:
تارنمای خبری زرتشتیان، امرداد
نقل از درگاه زرتشت و مزدیسنان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر