پاسخ :
فروزه «وحی» برای زرتشت در کار نبوده بلکه چنانکه پیش از این نیز اشاره شده است وارون(:برخلاف) پدیده وحی برای پیامبران ابراهیمی، زرتشت با الهام(دل آگاهی و پیغام سروش) به راز هستی پی برده است و در سروده‌های خود آنها را بیان کرده است. در پذیرفتن و گزینش گفته‌هایش کسی را ناگزیر(:مجبور) نکرده بلکه به هرکس توانش(:اختیار) داده تا خود نیز به ژرفی اندیشه کنند سپس با خردمندی بهترین گفته‌ها را پذیرا باشند.
بهشت و جهنمی که زرتشت به آن باور داشته و بیان کرده است جنبه مادی ندارد. و خداوند از پیش آن را نساخته تا آماده برای پذیرش مَرتو(:انسان) پس از مرگ باشد که لذت‌های مادی را به نیکوکاران در بهشت پیشکش(:هدیه) کند. در برابر آن سوختن و شکنجه(عذاب) را برای گناهکاران در دوزخ داشته باشد، بلکه بهشت و دوزخ اندیشه زرتشت جایگاهی مینویی است که شادی روان و یا افسرگی آن را در این جهان در پی داشته و ادامه آن برای روان پس از درگذشت نیز ادامه خواهد داشت و چنین حالت‌هایی را هر کس می‌تواند با کردار نیک برای خود فراهم سازد نه اینکه از سوی موبد یا پیشوای دینی او اندوخته گردد. اینگونه رویکردها نیازی به درک و فهمیدن از راه « وحی» نبوده است، در این راستا هر کس خواستار باشد آن را گزینش خواهد کرد و گرنه زرتشت از نپذیرفتن آن آشفته و خشمگین نخواهد شد تا اشتباه دیگران را برای پاداش و کیفر به جایگاهی بالاتر از خود گزارش دهد.
✍️موبد #کورش_نیکنام، نویسنده و پژوهش فرهنگ و آیین ایران باستان
نقل از درگاه ایرانیان زرتشتی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر