آیا درباره بروز رسانی دین بهی که آن را فرشگرد می نامید، در متون دین بهی، به جز گاتها آیا بیان شده؟

واژه "فرشگرد" در گاتهای اشو زرتشت تنها به چم (معنی) واژگانی (لغوی) آن که "نوسازی" می باشد، به کار رفته است. در یازدهمین بند از پانزدهمین سروده گاتها، فرشگرد یا نوسازی جهان در جایگاه مهند (مهم) ترین خواست و آرزوی درستکاران شناسانده شده است. شوند (علت) اینکه این جستار (موضوع) گاهی به "بروزرسانی" برداشت می شود، هم چم واژگانی آنست و هم آنکه نمی شود جهان را نو کرد بی آنکه پیش از آن، اندیشه خود را نو کرده باشیم! در بند نهم از سروده سوم گاتها نیز این پیوستار (ارتباط) آشکار است؛ زیرا اشو زرتشت در این بند، پس از آرزوی فرشگرد یا نوسازی جهان، از مهندی (اهمیت) هماهنگی اندیشه مرتو (انسان) با دانش (علم) سخن می گوید. باور به این گونه از نوسازی همچنین در دینکرد چهارم به چشم می خورد؛ آنجایی که موبد آذرفرنبغ فرخزادان، شاید از زبان شاهنشاه خسرو انوشیروان دادگر، می گوید که اوستا را که دانشنامه باستانی بهدینان باشد، در هر زمان می باید با افزودن بهترین نکته ها تازه گرداند. گرچه نام این تازه گردانی در دینکرد "فرشگرد" نهاده نمی شود، بیک (اما) این اندرز به روشنی در پیوند با همین فرایافت (مفهوم) گاهانیک (گاتهایی) است. با این همه، این فرایافت با راهیابی به نوشته های پسین (متاخر) تر، ریختی (شکلی) استوره ای به خود گرفته است. همچنان که این رویداد برای فرایافت های دیگر نیز تا اندازه ای رخ داده است. بر پایه استوره های نهفته در نوشته های پهلوی، مانند دینکرد و بندهش، جهانی که اورمزد می آفریند، جهانی بی کاستی و آرمانی بوده است که با تازش اهریمن، دچار کاستی ها و تباهی هایی می شود. از این رو بر پایه استوره ها، پیکار اهورامزدا و اهریمن به میانگی (توسط) آفریده های آنان در گیتی تا هنگامی ادامه می یابد که اهریمن و همه پلیدی هایی که از او سرچشمه دارند، سددرسد نابود شوند. در چنین هنگامی است که با دوباره پاک شدن جهان از هر گونه کاستی و نیز با بازگشت آن ایستار (حالت) آرمانی ای که اورمزد در آغاز آفریده بود، جهان نو می شود و فرشگرد فرامی رسد. فرشگردی که برای فرارسیدن آن، همه بهدینان و نیکان جهان باید می کوشیدند و به پیکار با سپاه اهریمن برمی خاستند. چنین دید استوره ای زیبایی که درخور (مناسب) زمان خودش بوده است، مردمان روزگاران کهن را از گوشه گیری و پوچگرایی دور می داشته و به آنها انگیزه ای نیرومند برای کار و کوشش در راستای ساختن جهانی بهتر برای زیستن می بخشیده است که میوه اش هم همان بهتر شدن و نو شدنی می بوده که جهان آموزگار زرتشت در سرودهای اندیشه برانگیز خود، آرزویش را داشته است. بهتر شدنی که هر کس با هر پیشه و جایگاهی در همبودگاه (جامعه) می توانسته در راستای آن به گونه خود گامی بردارد. که این همانا یکی از مهادین (اصلی) ترین رازهای شکوه و بزرگی ایران زمین در روزگار باستان است. {پیرامون چیستی و چگونگی جایگاه استوره ها در دین بهی، سپس تر خواهم پرداخت.}

✍️بهدین تیرداد نیک اندیش

نقل از درگاه سرای زرتشت